Ζούσα σ' ένα περιβάλλον ριζικά άθεο, κατάπληκτος που υπήρχα, που ανάσαινα, που βάδιζα: όταν είσαι νέος, το βάδισμα είναι σχεδόν χορός, εκφράζει, δίχως να το σκέφτεσαι, το ξεχείλισμα της ζωής. Αλλά παράλληλα αγωνιούσα για το τίποτα που έμοιαζε ότι θα καταβρόχθιζε τα πάντα. Ο πόλεμος, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έρχονταν να προστεθούν στο παράλογο. Η ένταση να ζεις ήταν κάποτε τέτοια ώστε όλες αυτές οι ερωτήσεις έμοιαζαν μάταιες. Κι όμως. Περπατούσα στην άκρη μιας θάλασσας αστραφτερής, ο ήλιος που βασίλευε ζωγράφιζε έναν μακρύ ασημένιο δρόμο πάνω στα κύματα. Μια λύπη με πλημμύριζε. Αυτή η λαμπρότητα δεν ήταν άλλο από τη μάσκα που σκέπαζε το κενό. Η ομορφιά του κόσμου δεν παρηγορεί, αυτή έχει ανάγκη να παρηγορηθεί.

Στο Ταϊζέ, άνθρωποι ποικίλων ομολογιακών, εθνικών, πολιτισμικών, γλωσσολογικών προελεύσεων, προσεύχονται και εργάζονται μαζί. Ο Χριστός καταρρίπτει κάθε διαχωριστικό τείχος. Αυτή η ιστορική και γεωγραφική ποικιλομορφία σβήνεται μπροστά στην ποικιλομορφία των χαρισμάτων.

Το Ταϊζέ έγινε μία από τις πνευματικές μου πατρίδες.