ΜΙΑ ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Η σκέψη μου ταξίδεψε ξανά στον Ουράσιμα. Συλλογίστηκα τις ζωγραφιές, τα ποιήματα και τα γνωμικά που μαρτυρούν την επίδραση του θρύλου στη φαντασία ενός λαού. Συλλογίστηκα μια χορευτριούλα του Ίζουμο που είδα σ ένα επίσημο γεύμα έπαιζε το ρόλο του Ουράσιμα, κρατώντας ένα λακαριστό κουτάκι απ όπου, την τραγική στιγμή, ξεχύθηκε η άχνα του θυμιάματος του Κυότο. Συλλογίστηκα πόσο παλιός ήταν ο ωραίος χορός και, μοιραία, τις γενιές των χορευτριών πού είχαν πλέον εκλείψει, γεγονός που οδήγησε τη σκέψη μου στη σκόνη, στην αφηρημένη της μορφή, και κατόπιν στη χειροπιαστή σκόνη που σήκωναν τα σαντάλια του κουρουμάγια, στον οποίο όφειλα να δώσω μόνο εβδομηνταπέντε σεν. Και διερωτήθηκα πόση ανθρώπινη σκόνη περιείχε ο κουρνιαχτός του δρόμου, και κατά πόσον, μες στην αιώνια τάξη των πραγμάτων, η ψυχική διέγερση ενδέχεται να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την έγερση της σκόνης. Στο σημείο αυτό, η προγονική ηθική μού έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι μια ιστορία που άντεξε χίλια χρόνια, ανανεώνοντας τη σαγήνη της στο πέρασμα των αιώνων, δεν μπορεί παρά να επιβίωσε επειδή εμπεριείχε κάποια αλήθεια. Ποια ήταν, όμως, αυτή ή αλήθεια; Προσώρας, δεν έβρισκα απάντηση στο ερώτημα».