Εδώ και περισσότερο από μισόν αιώνα, ένα βράδυ, παρέα με δύο φίλους, ο μεταφραστής μοιράστηκε μια μοναδική εμπειρία: την ανατολή του ήλιου από την Ακρόπολη. Αυτοί ήταν οι δημοσιογράφοι Νίκος Μακρίδης και Γιάννης Κουνάδης, και οι δύο εκλιπόντες, ο πρώτος το 2014 και ο δεύτερος πριν πολλά χρόνια, κιόλας. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά να απαγγέλλεται από τον Νίκο Μακρίδη ένα απόσπασμα από την Προσευχή στην Ακρόπολη του Ερνέστου Ρενάν.

Σε αυτό το γεγονός αναφέρεται με περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο του Χρονικό των Εξαρχείων, αλλά και στην αφιέρωση της παρούσας μετάφρασης στους εκλιπόντες φίλους του. Ήταν εκείνη η πρώτη γνωριμία του με την αξεπέραστη Προσευχή στην Θεά Αθηνά, του Ρενάν, αλλά και ο τρόπος, ο χώρος και η χρονική στιγμή, που έγιναν η αιτία της μετάφρασης, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια. Μερικές γραμμές με την ιδέα της Θεάς Αθηνάς, της Ακρόπολης και της πόλης, μέσα από την αρχή της Προσευχής που απήγγειλε τότε ο Νίκος Μακρίδης:
"Ω ευγένεια! Ω αληθινή και απέριττη ομορφιά! Θεά που η λατρεία Σου σημαίνει ορθή κρίση και σοφία, Εσύ που ο ναός Σου αποτελεί αιώνιο μάθημα ειλικρίνειας και συνείδησης, φτάνω αργά στο κατώφλι των μυστηρίων Σου στο βωμό Σου φέρνω πολλές τύψεις. Για να σε βρω διέτρεξα κόσμους κι έψαξα πολύ. Την μύηση που Εσύ χάριζες μ' ένα χαμόγελο στον Αθηναίο, στη γέννησή του, εγώ κατέκτησα με μακριούς συλλογισμούς και πολύ κόπο".