Δεν υπάρχει gay-θέατρο, όπως δεν υπάρχει αιμομεικτικό-πατροκτόνο-μαζοχιστικό θέατρο (αναφέρομαι στον σοφόκλειο Οιδίποδα). Το θέατρο μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, διαπραγματεύεται την ανθρώπινη κατάσταση, προκαλεί (εκούσια ή ακούσια) τον αριστοτελικόν «έλεον και φόβον», μιλάει για τα οικεία κακά με ανόσιο τρόπο, είναι ομοιοπαθητική μέθοδος εξαγνισμού του συλλογικού ασυνείδητου, είναι φάρμακο, παραμυθία ψυχής και λύτρωση για ευαίσθητες υπάρξεις που δεν ζουν μηχανικά και δεν αντι-δρουν χωρίς σκέψη. Όλη η μιζέρια κι η κακοδαιμονία του πολιτισμού μας, όπως την κατέδειξαν διανοητές σαν τον Βίλχεμ Ράιχ, τον Έριχ Φρομ, τον Μαρκούζε και άλλοι, έγκειται στον μιμητισμό, στον πρωτογονισμό και στην έλλειψη αυτογνωσίας ή την αδυναμία ενδοσκόπησης του ανθρώπινου είδους. Επανάπαυση, εφησυχασμός, για όλα φταίνε οι άλλοι (ποτέ εμείς), οι ξένοι, οι διαφορετικοί, οι αλλόκοτοι...
Η πολυπολιτισμική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και εικονοποιείται ως οικονομική απειλή που κινδυνεύει να εκραγεί δείχνει απλώς και μόνον το αποτρόπαιο πρόσωπο της έλλειψης ιδανικών, ικανών να ανυψώσουν την ανθρώπινη συνείδηση από τις υλικές φροντίδες σε ανώτερα πεδία, όπου κυριαρχούν η Ειρήνη, η Αγάπη, η Ευδοκία, η Αρμονία...
Αυτή την αναπηρία μας να κοιτάξουμε ψηλά, αυτή την εκλεκτική μυωπία πληρώνουμε όλοι κι αυτό φαίνεται από τα έργα των σύγχρονων δημιουργών που καταπιέζονται κι ασφυκτιούν μέσα στην Κρίση τόσο ώστε να γίνονται βίαιοι, απαξιωτικοί, απότομοι, εκτονωτικοί, καταστροφικοί κι αυτοκαταστροφικοί, αντί να καταστούν ελεήμονες, φιλάνθρωποι... Όπως είπαμε όμως, το θέατρο είναι - ενίοτε - μια ομοιοπαθητική μέθοδος, τραβάμε το πρόβλημα στα άκρα του, σπάμε το απόστημα για να μας λούσει το πύον και να απελευθερωθούμε από τη φλεγμονή. Το ίδιο έκανε ο Ζενέ, ο Ταχτσής, ο Ρεμπώ κι άλλοι «καταραμένοι ποιητές». Είναι αυτοί που δεν έκρυβαν τα σκουπίδια και τα πτώματα κάτω από το χαλί. Μακρά η σειρά τους: Φρύνιχος, Ευριπίδης, Κολτές, Φασμπίντερ, Παζολίνι, Αρτώ...
Αξιος συνεχιστής τους ο Σύρος-Ανδρέας Παπαδάτος. Μάλιστα. Νέος, έλληνας και μάχιμος, θεατρικώς και καλλιτεχνικώς. Το θέμα του: η σχέση δύο ομοερωτικών, μια σχέση που ευτελίζεται, αφού αδυνατώντας να συντονιστούν και οι δυο στη δόνηση της Αγάπης, εξευτελίζονται μέχρι τελικής πτώσεως. Ο φόνος είναι η κατ' εξοχήν θεατρική κάθαρση, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Δίνει τέλος στο παιχνίδι, χωρίς την απαίτηση να εξελιχθούν αναγκαστικώς οι ήρωες μέσα στην περιορισμένη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης. Ο φόνος για τον Κολτές είναι ηλιακή πράξη απελευθέρωσης από τα δεσμά της Ύλης, επιστροφή των κατώτερων δονήσεων στο υψίσυχνο Φως που όλα τα καταυγάζει, στο Ομηρικόν Φάος. Ο φόνος είναι η συμβολική εκτόνωση μιας ηφαιστειακής σύγκρουσης που δεν οδηγεί πουθενά, αφού τα διαφορετικά έλκονται ερωτικώς αλλά αδυνατούν να συνυπάρξουν ως υπεύθυνα, ευσυνείδητα, ειλικρινή και τίμια ανθρώπινα όντα. Αυτό που δεν τολμούν να κάνουν πολλά ζευγάρια, το απολαμβάνουν στο θέατρο, στη μικρή ή μεγάλη οθόνη, στο μυθιστόρημα, στο θρίλερ, στην Τέχνη γενικώς. Και γυρίζουν εκτονωμένοι στο άλλο μαξιλάρι κι αποκοιμιούνται έχοντας δώσει- προσωρινώς - διέξοδο στους χειρότερους εφιάλτες τους.
