Οι λεγόμενοι «νοννιακοί» ποιητές αποτέλεσαν την τελευταία αναλαμπή της αρχαιοελληνικής ποίησης. Καταγόμενοι από την Αίγυπτο, έλαβαν την ονομασία τους αυτή επειδή επηρεάστηκαν από τον Νόννο (5ος αι. μ.Χ.) στο ύφος και στη μετρική των στίχων, ενώ κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν και μαθητές του.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τρεις εθνικοί στο θρήσκευμα ποιητές, ο Μουσαίος, ο Κόλλουθος και ο Παμπρέπιος, ενώ παραδοσιακά συγκαταλέγεται σε αυτούς και ο Τριφιόδωρος, αν και η νεότερη φιλολογική έρευνα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν προγενέστερος του Νόννου. Συνέθεσαν, μεταξύ άλλων, επύλλια, δηλαδή μικρά έπη, όπου αφηγούνταν λεπτομερώς μεμονωμένα μυθικά επεισόδια: ο Μουσαίος τον θρυλικό έρωτα της Ηρώς και του Λέανδρου, ο Κόλλουθος την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, και ο Τριφιόδωρος την άλωση της Τροίας.

Στον Παμπρέπιο (ο οποίος έλαβε μέρος στην επανάσταση του Ίλλου εναντίον του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ζήνωνα, μια επανάσταση που πιθανολογείται ότι είχε ως στόχο και την αναβίωση του παγανισμού) αποδίδονται ορισμένα αποσπάσματα που ανακαλύφθηκαν σε έναν παπύρινο κώδικα ο οποίος χρονολογείται από το 500 μ.Χ. Τα σημαντικότερα εξ αυτών είναι δύο. Το ένα από αυτά αποτελεί ένα βουκολικό επύλλιο, όπου περιγράφονται οι ανθρώπινες δραστηριότητες σε συνδυασμό με τις μεταβολές του καιρού κατά τη διάρκεια μιας φθινοπωρινής μέρας, ενώ το άλλο αποτελεί ένα εγκώμιο του πατρικίου Θεαγένη.