Το βιβλίο αυτό έχει ως στόχο να αναδείξει την αντίληψη σύμφωνα με την οποία η Διδακτική των εικαστικών τεχνών και ιδιαίτερα η Διδακτική της ζωγραφικής ως αυτόνομο ερευνητικό, ακαδημαϊκό αντικείμενο που αντλεί το περιεχόμενο της όχι από γενικές παιδαγωγικές αρχές, αλλά από τη γνώση και τις πρακτικές αναφοράς των εικαστικών τεχνών, αποτελεί κατάλληλο εργαλείο εκπαίδευσης κατάρτισης ή/και επιμόρφωσης εκπαιδευτικών σε θέματα διδασκαλίας των εικαστικών τεχνών.

Γίνεται προσπάθεια η αντίληψη αυτή να αναδειχθεί όχι τόσο ως θεωρητική θέση, άλλα κυρίως μέσω συγκεκριμένων μελετών περιπτώσεων (διδασκαλία του παιδικού σχεδίου, διδασκαλία εικονογράφησης κειμένων και ανάλυση έργου τέχνης, σχέση εικαστικών τεχνών με τις νέες τεχνολογίες και τις φυσικές επιστήμες) οι οποίες την υποστηρίζουν εμπειρικά, η κάθε μια με τη δική της ιδιαιτερότητα, και ενδυναμώνουν το χαρακτήρα της ως εκπαιδευτικού εργαλείου.

Το βιβλίο υποστηρίζει ότι η χρήση του εργαλείου αυτού καθίσταται ιδιαίτερα λειτουργική στις περιπτώσεις που οι εικαστικές τέχνες αποτελούν αντικείμενο διδασκαλίας στις βαθμίδες της προσχολικής και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όπου οι μεν εκπαιδευτικοί καλούνται να διαδώσουν στοιχεία του αντικειμένου χωρίς να έχουν εξειδικευμένες γνώσει ως μη όφειλαν, τα δε παιδιά στα οποία απευθύνεται η διδασκαλία να πρέπει να μυηθούν στον κόσμο των εικαστικών τεχνών και όχι να αντιμετωπίσουν τις εικαστικές τέχνες ως εξειδικευμένη γνώση και πρακτική.