«Όταν βλέπω δύο ανθρώπους να φιλιούνται, νομίζοντας ότι αγαπιούνται, νομίζοντας ότι η αγάπη τους θα κρατήσει, ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον εν ονόματι ενός ενστίκτου στο οποίο δίνουν μεγαλόπρεπα ονόματα, όταν τους βλέπω να χαϊδεύονται μ' αυτή τη νοσηρή λαχτάρα, μ' αυτή την προσδοκία να συναντήσουν κάτι κρίσιμο στο δέρμα του άλλου, όταν βλέπω τα στόματά τους να κολλάνε μεταξύ τους, τις γλώσσες τους να μπλέκονται, τα φρεσκολουσμένα μαλλιά τους, τ' άναρχα χέρια τους, τα υφάσματα που αγγίζονται κι ανασηκώ-νονται σαν την πιο ρυπαρή αυλαία, το αγχώδες τικ των γονάτων που ξεπηδούν σαν ελατήρια, τα φτηνά κρεβάτια, τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής που αργότερα θα τα θυμούνται σαν παλάτια, όταν βλέπω δύο ηλίθιους να εκτονώνουν ατιμώρητα τον πόθο τους στο φως της μέρας σαν να μην τους έβλεπα, δεν αισθάνομαι μόνο ζήλια. Τους λυπάμαι κιόλας. Λυπάμαι το σάπιο μέλλον τους. Τότε σηκώνομαι, ζητάω το λογαριασμό και τους στέλνω ένα λοξό χαμόγελο, σαν να επέστρεφα από έναν πόλεμο που εκείνοι δεν μπορούσαν καν να φανταστούν ότι είχε ξεσπάσει.»

Το παιδί γράφει μια έκθεση για το πώς πέρασε στο πρώτο και τελευταίο ταξίδι που έκανε με την νταλίκα του πατέρα του. Ο πατέρας, που αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο, αφήνει σ' ένα μαγνητόφωνο τις υποθήκες του για να τις διαβάσει ο γιος του όταν μεγαλώσει. Η μητέρα, μόνη στο σπίτι, γράφει ένα ημερολόγιο για την προσωρινή απουσία του και την αναμονή τής οριστικής του απώλειας. Τρεις σπαραχτικοί εναλλασσόμενοι μονόλογοι συνθέτουν αυτό το αριστουργηματικό αφήγημα για τη φθορά και την αγάπη, για τον έρωτα και την αγάπη ως αντίσταση στη φθορά του έρωτα.