Όπως η καρδιά κυκλοφορεί το αίμα, έτσι και οι τράπεζες το χρήμα, το οποίο σήμερα λείπει από τις τσέπες των Ελλήνων.

Τα απλήρωτα δάνεια στις τράπεζες ανέρχονται εις 77 δισ. ευρώ. Όση ρευστότητα κι αν εισπράττουν οι τράπεζες, δεν επιστρέφει στην αγορά, αλλά πάει για την αποπληρωμή οφειλών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και προς αύξησιν των ιδίων κεφαλαίων, ενόψει νέας «δοκιμής αντοχής» εις αιφνιδίαν απόσυρσιν καταθέσεων και για κεφάλαιο κινήσεως, ως και για καθυστερήσεις δανείων. Μία ακόμη ανακεφαλαίωσις των τραπεζών είναι ούτως αναπόφευκτη αλλά και προβληματική.

Εντούτοις η κυβέρνησις μειοψηφίας συνεχίζει την αδιέξοδη πολιτική και στρέφει τώρα τις ελπίδες για χαρισμό μέρους του δημοσίου χρέους από ξένους πιστωτάς.

Διά να σπάσει ο φαύλος κύκλος της αχρημοσύνης - ελλειμμάτων - χαρατσίων και ανεργίας χρειάζεται επανεθνικοποίησις της νομισματικής πολιτικής, ανταγωνιστική φορολογία και έμφασις στις δημόσιες υποδομές της αναπτύξεως. Η επακόλουθος ενθάρρυνσις των ιδιωτικών επενδύσεων θα συνεπιφέρει την περιστολή της ανεργίας μαζί με τα άλλα μέτρα ανασυγκροτήσεως του «αποτυχημένου κράτους» της Μεταπολιτεύσεως. Η εφαρμογή ολίγων νόμων, η επιτάχυνσις απονομής της δικαιοσύνης, η περιστολή της γενικωτέρας διαφθοράς και ο τερματισμός της λαθρομεταναστεύσεως είναι «εκ των ων ουκ άνευ».

Η Ελλάς υποφέρει από πολιτικά και όχι από άλυτα οικονομικά προβλήματα.

Η σημερινή αχρηματία εμφανίζεται λόγω των υπερβολικών φόρων, ως ΦΠΑ 3%, «έκτακτη» (κατ’ ευφημισμόν) εισφορά, ΕΝΦΙΑ και «χαράτσια» πάσης μορφής επίσης εξαιτίας της διαρροής κεφαλαίων στο εξωτερικό, για την αποπληρωμή τόκων του δημοσίου χρέους, το οποίον έχει ανέλθει στα 350 δισ. ευρώ, παρά την περικοπή κατά 150 δισ. ευρώ εις βάρος της ιδιωτικής οικονομίας.

Ακόμη και αν εμηδενίζετο το χρέος, με τα ίδια πολιτικά πρόσωπα και «μυαλά», μετ' ου πολύ θα επανήρχετο από τα ελλείμματα του δημοσίου, τις σπατάλες των κομμάτων και το συνταξιοδοτικό κενό. Με το ευρώ η διαθεσιμότης πιστώσεων εξασφαλίζεται μόνον όταν μειωθεί το εμπορικό έλλειμμα της χώρας.