Η καρδούλα της Βγενιώς μου είναι λεπτή σαν πλατανόφυλλο. Καθαρή σαν καθρέφτης. Μπορείς να κοιταχτείς μέσα της και να διαβάσεις τις αμαρτίες σου. Πώς να εξηγήσει τη στάση της μάνας της; Και η Αναστασία; Αδερφή μου είναι, μα δεν μπορώ να μη βλέπω τα λάθη της. Έξυπνη είναι, πανούργα θα έλεγα καλύτερα, μα κάποιες καταστάσεις δεν ξέρει να τις χειριστεί. Αυτή έχει καταντήσει πολιτικός. Κακή φάρα οι πολιτικοί. Μαθαίνουν να πνίγουν τη φωνή της καρδιάς τους. Είναι, λέει, ο μόνος τρόπος να συμβιώσουν με τα θεριά. Στις γυναίκες δεν ταιριάζει η πολιτική. Είμαστε πλασμένες να γινόμαστε μάνες. Η μάνα νιώθει. Η πολιτική είναι μαλωμένη με το συναίσθημα, όπως είναι η φωτιά με το νερό. Η Αναστασία μας σμίγει φωτιά και νερό. Με το καμουτσίκι βάλθηκε να τιμονέψει την ευαίσθητη καρδούλα του παιδιού της, με το ίδιο που υποτάσσει και τους ατίθασους χωριάτες. Αλλα μέτρα, άλλα σταθμά. Έχει ξεχάσει πώς φέρονται σ ένα παιδί. Εδώ είναι μάνα και κόρη. Σχέση ζωής, που σου έλεγα. Θέλει άλλους τρόπους. Μα δεν ακούει συμβουλές. Αγύριστο κεφάλι.

Το μυθιστόρημα αναφέρεται στη ζωή μιας υστερότοκης κοπέλας σε ένα νησί της Δωδεκανήσου, την Κάρπαθο, όπου τα πρωτότοκα παιδιά κληρονομούσαν όλη την περιουσία και τα υστερότοκα γίνονταν υπηρέτες των πρωτότοκων αδελφών τους. Έρωτας, πολιτική, φόνος, εθνικά θέματα...