Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η τομή που συντελείται κατά την ύστερη μεταπολίτευση έχει να κάνει με την ολοκλήρωση της παρασιτοποίησης της χώρας μέσα από την ενσωμάτωση (και) των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Η (πλασματική) ευημερία του εκσυγχρονισμού, που συντελέστηκε με δανεικά, και πάνω στην φθηνή εργασία των ξένων εργατών υπήρξε το επιστέγασμα αυτού του κύκλου αλλοτρίωσης.
Σήμερα αυτός ο κύκλος κλείνει με πάταγο και με λυγμούς. Αφού αλλοτριώθηκαν, και λησμόνησαν έστω και προσωρινά, την μεγάλη αντιστασιακή τους κληρονομιά τα λαϊκά στρώματα, σπρώχνονται τώρα προς τον Καιάδα.

Ήδη, η φυσιογνωμία αυτής της κοινωνίας έχει αλλάξει. Για πρώτη φορά μετά την κατοχή, ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός είναι περισσότερος από τους εργαζόμενους, πράγμα που σημαίνει ριζικές ανατροπές στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Και βέβαια, η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας δεν αποτελεί μόνο «σύμπτωμα» της φτώχειας, όπως θέλει μια ρηχή κοινωνιολογία των επιφυλλίδων, αλλά αποτελεί στοιχείο που ήρθε για να μείνει, δεικνύοντας την ροπή της κοινωνίας προς την «λατινοαμερικανοποίηση», αν όχι την «λιβανοποίησή» της.

Αυτή η σκοτεινή προοπτική, απειλεί να γίνει αδήριτη πραγματικότητα και να μεταβάλει την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους: Όπου, θα κυβερνάται από ένα άτυπο γερμανό-τουρκικό condominium στα πρότυπα του νεότευκτου… Κοσόβου, ο εθνικός πλούτος θα λεηλατείται εν μέσω ενός σκηνικού επίτασης των κοινωνικών ανισοτήτων και έξαρσης ενός γενικευμένου πολέμου όλων εναντίον όλων, την ίδια στιγμή που θα επιτείνεται η φυγή των νέων γενεών, η δημογραφική κρίση και το μεταναστευτικό αδιέξοδο.

Αυτή είναι η εφιαλτική εκδοχή του 21ου αιώνα, την οποία μας προετοιμάζουν οι δυνάμεις της μεταμοντέρνας κατοχής και οι συνεργαζόμενες ελληνικές άρχουσες τάξεις: Είναι ένας νέος, μεταμοντέρνος πόλεμος εναντίον του ελληνικού λαού, και οι αντίπαλοί του δείχνουν να επιδιώκουν την... ολοκληρωτική του εξόντωση.

Αν μη τι άλλο, η ύβρις τους θέτει ένα αμείλικτο, επιτακτικό δίλημμα: Αντίσταση ή εξαφάνιση μέσα σ’ έναν ωκεανό βαρβαρότητας.