Αν μπορούσε κανείς με μια λέξη να χαρακτηρίσει το έργο του Κατσούλα αυτή είναι σίγουρα η λέξη «επικό». Σε όλα του τα έργα υπάρχει η σύγκρουση, η μάχη του αδύνατου με το δυνατό, του απίστευτου με το πιστευτό, του μικρού με του μεγάλου. Σε όλο του το έργο ο φαινομενικά αδύναμος και ανήμπορος αφού περάσει δια πυρός και σιδήρου πάντα επικρατεί ακόμη και όταν χάνει.

Στο παρόν βραβευμένο έργο, που είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που άνοιξε εντυπωσιακά με τον «δρομέα» και θα κλείσει με τους «πολεμιστές του νερού» ο συγγραφέας συνεχίζει να εξερευνάει την συντριβή του αδύνατου αυτή τη φορά μέσα από την αναμέτρηση ενός πιονιού [σκλάβου] με τον βασιλιά [αυτοκράτορα]. Μόνο που εδώ η φόρμα αλλάζει τελείως. Δεν υπάρχει τίποτε το σωματικό σε αυτήν την αναμέτρηση, τίποτε το μεγαλόστωμο, τίποτε το φωνακλάδικο, η παραμικρή φανφάρα, η παραμικρή επαφή ανάμεσα στους δύο ανυποχώρητους αντίπαλους. Τα πάντα γίνονται εσωτερικά, εγκεφαλικά. Το στήσιμο της άμυνας, τα σχέδια επίθεσης, η προστασία από την φθορά, οι παγίδες, ο αντιπερισπασμός, η τακτική υποχώρηση, η αντεπίθεση, η περικύκλωση. Όλα τα προβλήματα που συναντάνε οι δύο χαρακτήρες καλούνται να τα ξεπεράσουν με το μυαλό τους και μόνο χωρίς την παραμικρή βοήθεια από οτιδήποτε άλλο. Μπορεί η μεγαλοφυία να νικήσει και να ξεπεράσει οποιαδήποτε δυσκολία όσο κι αν αυτή φαίνεται ανίκητη ή υπεροπλία, ο πλούτος και ο ισχυρός θα επικρατήσουν στο τέλος;

Όσο κι αν ξέρει κανείς την απάντηση όπως την ήξερε και στον «Δρομέα» δεν είναι δυνατόν να μην εντυπωσιαστεί από την δεξιοτεχνική του μαεστρία, από τον τρόπο με τον οποίο υφαίνει τον ατσάλινο ιστό του, από τα περίτεχνα τεχνάσματά του και από την αδάμαστη φαντασία του. Εξάλλου δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει ή θα χάσει [αυτά ενδιαφέρουν τους επιφανειακούς ανθρώπους] αλλά με ποιόν τρόπο θα τα καταφέρει. Και έτσι κατορθώνει να μας κρατάει πάντα στην τσίτα ακόμη και όταν ξέρουμε το τέλος, προσόν που μόνο λίγοι συγγραφείς το έχουν.

Απλά το καλύτερό του έργο.