... Ο Χαράλαμπος και η Ασημίνα...ένας πρώην υπαλληλάκος και μία πρώην υπηρέτρια, ζουν πια σε μια πολυτελή κατοικία κάποιου άλλου, απολαμβάνοντας τα πλούτη του, εκμεταλλευόμενοι το δράμα του και την ατυχία του να γεννηθεί Εβραίος. Οι ήρωες απολαμβάνουν τους καρπούς της πιο επικίνδυνης μορφής νεοπλουτισμού...εκείνης που είχε σύμμαχο την αβασάνιστη αρπαγή πραγμάτων που ανήκουν σε άλλους. Μια αρπαγή που φαίνεται να εκτελέστηκε με ένα πέπλο αριστοτεχνικά μεθοδευμένης νομιμοφάνειας την οποία οι ήρωες γνώριζαν, ή δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν, ή απλά ξέχασαν ότι γνώριζαν και έτσι, η αρπαγή θέριεψε το τέρας της απληστίας που πάντα, κάπου παραμόνευε σιωπηλά. 'Αρχισαν να τρέφονται και εκείνοι από αυτό και το τέρας κατάφερε να ξεθωριάσει την προσωπικότητα τους και να κάμψει κάθε αντίσταση που μπορεί να προβάλει η ηθική, η αγάπη, η πνευματική καλλιέργεια, η ψυχή...Ο Χαράλαμπος και η Ασημίνα μετατράπηκαν σε στεγνά, αποστεωμένα πλάσματα. Εκείνη αθεράπευτα υποστηρικτής των σαθρών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ύλη και τον κοινωνικό κομπασμό και εκείνος με μια υποψία ζωής να φτερουγίζει αδύναμα, μια υποψία αντίστασης, τόσο δειλής, τόσο ισχνής που γίνεται η μεγαλύτερη, η πιο βασανιστική τιμωρία της συνενοχής, αναγκασμένη να ζει παρέα με τα απομεινάρια αξιών, συναισθημάτων και ονείρων. Και όταν ο εφιάλτης επιστρέφει εκείνοι κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες. Για πόσο ακόμη όμως; Τι άλλο είναι έτοιμοι να κάνουν;