Τα κείμενα του βιβλίου αποτυπώνουν γεγονότα, πολιτικές δράσεις, κοινωνικές συμπεριφορές και εκπαιδευτικές επιλογές του νέου αιώνα, που, όλο και περισσότερο, φαίνεται να οδεύει προς το χτες. Αρκετά από τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» ή στο διαδίκτυο.

Οι μονόλογοι, στο τέλος, μπορεί να έχουν θεατρικό χαρακτήρα (παίχτηκαν με τον τίτλο «Μονολογώντας…δημοσίως»), τους θεωρώ όμως πολιτικά κείμενα.
Όσα καταγράφονται εδώ, τα είπαν πολλοί άλλοι και πολύ καλύτερα. Οι καιροί μας όμως είναι τόσο πυκνοί που, όσες λέξεις κι αν ειπωθούν, δε φτάνουν να τους περιγράψουν.
Όσοι, από μοιραία σύμπτωση, κρατάτε αυτό το βιβλίο, ξέρετε ίσως πως οι λέξεις δεν είναι πάντα καραμέλες μιας γλυκιάς νουβέλας. Δεν έχουν πάντα το μεγαλείο του έπους, ούτε το βάθος του φιλοσοφικού στοχασμού. Συχνά έχουν τη γεύση της στάχτης γιατί μιλούν για αποκαΐδια.

Είτε είστε οι άτυχοι της υπόθεσης και το βιβλίο αυτό το αγοράσατε στους χαλεπούς καιρούς της ανέχειας, είτε λίγο πιο τυχεροί και το δανειστήκατε, δε γλιτώνετε από τη γεύση της στάχτης, εκτός αν επιλέξετε να το καταχωνιάσετε αδιάβαστο σ’ ένα ψηλό και απροσπέλαστο ράφι, σα γεροντοκόρη στα αζήτητα.
Καλημέρα, λοιπόν, κι όσο κι αν είναι χτες, για κάθε χτες υπάρχει ένα σήμερα και για κάθε σήμερα ένα αύριο.