Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να φανεί αντάξιο του τίτλου του. Στις σελίδες του, δύο πρόσωπα προσπαθούν να συνομιλήσουν. Δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, ούτε το φύλο τους, σημασία στο βιβλίο έχει η προσπάθεια ουσιαστικού διαλόγου.

Και έτσι πλέκονται, στην αρχή, δύο παράλληλοι μονόλογοι, που συγκρούονται, διαπλέκονται και ξιφομαχούν, έρχονται κοντά και απομακρύνονται. Αποσπάσματα ζωής, δύο κοντινές μα και απομακρυσμένες κοσμοθεωρίες και κυρίως δύο άνθρωποι που αρθρώνουν φωναχτά την ανάγκη τους: «θέλω τον ιδανικό συνομιλητή μου», «θέλω να μοιραστώ τον κόσμο με σένα». Ενδιάμεσα, όμως, οι λέξεις μένουν «άσφαιρες», τα νοήματα μετέωρα, ενώ ο ένας φωνάζει στον άλλον να τον ακούσει και ενώ ο μονόλογος προσπαθεί να γίνει διάλογος και η συνομιλία συνάντηση.

Εν τέλει, αυτή η προσπάθεια συνομιλίας, που διέπει το «Συνομιλώντας» είναι μια προσπάθεια έρωτα -ως προνομιακής μορφής συνομιλίας- ανάμεσα στα δύο πρόσωπα αλλά και η ανάγκη να βρει κανείς στη ζωή συνομιλητές και συνοδοιπόρους. Και το στοίχημα για τους ήρωες του βιβλίου είναι αν θα τα καταφέρουν, με τα λόγια της συγγραφέα:

Σε αυτό το βιβλίο δύο άνθρωποι προσπαθούν να αγαπηθούν. Η διαλεκτική τους, αν και κάπως εξεζητημένη, είναι αρκετά οικεία στον αναγνώστη. Προσπαθούν να γνωρίσουν εαυτούς και να γνωριστούν. Δεν έχουν ονόματα, μόνο κάποιες ιδιότητες και εδώ δε μετρά τίποτα άλλο πέραν των καθαρών εννοιών του πώς νιώθουν και του αν θα μπορέσουν οι ανερμάτιστοι, κάπως, μονόλογοι τους να γίνουν διάλογος.