Γεννήθηκε στη Μάνη, τραχιά πατρίδα και γλυκιά, με τη δύναμη της πέτρας να ορίζει και να καθορίζει τον τόπο και τις συμπεριφορές, να μην αφήνει περιθώρια επιλογής, για να επιβιώσεις εδώ, ανάγκη να γίνεις πιο τραχύς από τη γη.

Ο Γιάννης την ένιωσε τη δύναμη και την ανάγκη από την ώρα που πάτησε τα πόδια του στο βράχο, που ξεφύτρωνε στα ριζά του πατρικού σπιτιού και κάλυπτε το ένα τρίτο της αυλής και κάτι παραπάνω. Ντύθηκε την πέτρα εξωτερικά, δε γινόταν αλλιώς, κράτησε όμως μέσα του, καλά κρυμμένη, μια άλλη ματιά για τον κόσμο, γεμάτη όνειρα.

Όνειρα! Σχέδια κι ελπίδες που φούντωναν τη νύχτα και τον ταξίδευαν στο φως της μέρας.

Δε συμφωνούσε με τον κόσμο, έτσι όπως τον είχανε φτιάξει οι παλιότεροι και ήθελαν να τον αφήσουν στους νέους, δεν του άρεσαν οι δεσμεύσεις και οι κανόνες που καθοδηγούσαν τους ανθρώπους σαν τα πρόβατα στο μαντρί. Αυτός δεν ένιωσε ποτέ του πρόβατο, τσακάλι στα βουνά ήθελε να ’ναι, αητός περήφανος στον ουρανό, να ζει ελεύθερος, να μην περιμένει από τον τσοπάνη, να τη διαλέγει μόνος του τη διαδρομή.