Η μονογραφία «Οίκοι αξιολόγησης εμπόρων & χρηματοπιστωτικών μέσων» εστιάζει στα εξαιρετικώς επίκαιρα και αδιερεύνητα εν πολλοίς νομικά ζητήματα της αποστολής, της ρύθμισης και της αστικής ευθύνης των οίκων αξιολόγησης.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση των ετών 2007-2008 εξοικείωσε το ευρύτερο κοινό, περισσότερο σε δημοσιογραφική βάση, με το άγνωστο μέχρι τότε δεδομένο ότι υφίστανται και λειτουργούν οίκοι αξιολόγησης, φορείς δηλαδή επιφορτισμένοι με την εκτίμηση του αξιόχρεου των εμπόρων και των εκδοτών χρηματοπιστωτικών μέσων.

Οι οίκοι αξιολόγησης είναι δημιούργημα της αμερικανικής κεφαλαιαγοράς, έστω και αν οι κρίσεις τους «εξάγονται» και σε άλλες δικαιοδοσίες, όπως την ενωσιακή. Οι σημαντικότεροι σε εμβέλεια οίκοι αξιολόγησης διατηρούν τουλάχιστον την κύρια εγκατάστασή τους στις ΗΠΑ, έτσι η ρύθμισή τους εκεί είναι πληρέστερη και αρχαιότερη. Το ίδιο συμβαίνει και με την πρόβλεψη της αστικής τους ευθύνης που στις ΗΠΑ γνώρισε αλλεπάλληλα στάδια εξέλιξης, αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1960. Ο ενωσιακός νομοθέτης ακολούθησε με υστέρηση, και μάλλον αμυντικά, ώστε να αναχαιτίσει την αθρόα χρήση στο ενωσιακό έδαφος αμερικανικής προέλευσης αξιολογήσεων εμπόρων και χρεών, ιδιωτικών και δημοσίων. Έτσι, η διερεύνηση της αμερικανικής θεωρίας και νομολογίας γύρω από την υπόσταση και τη δραστηριότητα των οίκων αξιολόγησης καθίσταται επιβεβλημένη.

Η μονογραφία «Οίκοι αξιολόγησης εμπόρων & χρηματοπιστωτικών μέσων» διαρθρώνεται σε πέντε κεφάλαια: α) Η αξιολόγηση εμπόρων και εκδοτών χρηματοπιστωτικών μέσων: οικονομική λειτουργία, συντεταγμένες, φορείς, β) οίκοι αξιολόγησης και ρύθμιση στις έννομες τάξεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, γ) οι οίκοι αξιολόγησης ενώπιον των δικαστηρίων, δ) οίκοι αξιολόγησης και άλλοι «πυλωροί» (ελεγκτές, οικονομικοί αναλυτές), και ε) η αστική ευθύνη των οίκων αξιολόγησης στην ενωσιακή και στην ελληνική έννομη τάξη. To έργο εμπλουτίζεται με παράρτημα νομοθεσίας των ΗΠΑ για τους οίκους αξιολόγησης, βιβλιογραφία και αλφαβητικό ευρετήριο.