Καθόμουν στο πίσω κάθισμα. Πίσω του ακριβώς... Ρίξε μια ματιά ξανά στο εξώφυλλο να καταλάβεις. Έτσι ακριβώς. Κατά διαστήματα τρύπωνα και στην αγκαλιά της μάνας μου στο μπροστά κάθισμα. Πού να το φανταστεί σύγχρονος! Κατά λάθος ζει η γενιά μου. Ωστόσο από κείνη τη θέση του αυτοκινήτου είδα - και τι δεν είδα. ’ντρες με φαβορίτες αλά Κόκοτας και καμπάνες παντελόνια να πειράζουν γυναίκες με μίνι και παπούτσια-πολυκατοικίες. Είδα ανθρώπους να σπρώχνονται σε βιτρίνες έξω από καταστήματα που πουλούσαν τηλεοράσεις για να χαζέψουν το «θαύμα» και τη Νάκη Αγάθου να τους χαμογελάει. Είδα το μπουκάλι της Coca Cola και το πείραμα με το δίφραγκο. Είδα κότσους να χτίζονται σε κομμωτήρια... Ώρες κάτω από κάσκες. Και μαλλιά να ελευθερώνονται χάρη στη μεγάλη ανακάλυψη: το «πιστολάκι». Μας είδα να χορεύουμε σέικ, να αηδιάζουμε με τη γεύση του μουρουνόλαδου και την πέτσα στο γάλα. Να κρύβουμε δίσκους του Θεοδωράκη... Απαγορευμένοι. Και στη συνέχεια να κρύβουμε δίσκους του Πάριου... Κι αυτοί απαγορευμένοι κατά μία έννοια. Είδα, και τι δεν είδα! Τώρα που το καλοσκέφτομαι. Χούντα, Πολυτεχνείο, Κυπριακό, «ε-ε-έρχε-ται» με τρία ε μπροστά.

Πήρα στο κατόπι τα χρόνια. Μεταξύ μας, μια πληγή δική μου ακολούθησα. Μου έλειψε! «Μεγάλος επιχειρηματίας». Ο μπαμπάς μου. Μια πληγή που πονούσε ακολούθησα και τη στόλισα μ’ ένα σωρό μεγάλα και μικρά για ν’ αντέξω να σας τη μεταφέρω. Πότε επιβάτης, πότε λαθρεπιβάτης. Στη ζωή του, στη ζωή της, στη ζωή μου... Μια διαδρομή παράλληλα μ’ έναν μεγάλο έρωτα, με την ιστορία του αυτοκινήτου στη χώρα μας και την ιστορία του εμπορίου. Νοστάλγησα; Ούτε κατά διάνοια. Νοσταλγία είναι το αταξίδευτο καράβι του ταξιδιώτη που δεν ξεκούνησε από το λιμάνι. Αξιώθηκα ταξίδια. Έμαθα να οδηγώ. Αλλά μου έλειψε από το τιμόνι. Περάστε στο πίσω κάθισμα... ’ντε και στο μπροστά εν ανάγκη... Βόλτα στα χρόνια.