Η ''Θεραπεία του νερού'' είναι η ψυχρή ομολογία ενός θύματος που έγινε θύτης. Ο Ισμαήλ Κίντερ, ένας χωρισμένος άντρας και επιτυχημένος συγγραφέας ερωτικών μυθιστορημάτων τα οποία εκδίδει με ψευδώνυμο, ζει απομονωμένος στο βουνό. Μετά τη φρικτή δολοφονία της εντεκάχρονης κόρης του, αποφασίζει να τιμωρήσει εκείνον που ο ίδιος θεωρεί ένοχο. Στο υπόγειο του σπιτιού του υποβάλλει το θύμα του σε βασανιστήρια.

Μέσα από την αφήγηση ενός ανθρώπου που υποφέρει, ο Percival Everett, ο οποίος έγραψε το μυθιστόρημα ως απάντηση στις θηριωδίες που διαπράχθηκαν στο όνομα της σωτηρίας των ΗΠΑ στο Γκουαντάναμο και στο Αμπού Γκράιμπ, παραλληλίζει τα βασανιστήρια που διαπράττονται σε ατομικό επίπεδο με την πρακτική των βασανιστηρίων σε καιρό πολέμου. Ο Ισμαήλ Κίντερ εντάσσει στο παραλήρημα της οργής και της θλίψης του στοιχεία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, της γλωσσολογίας και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, και όλα αυτά σε μια γλώσσα αποσπασματική. Η αποσπασματικότητα αυτή του κειμένου υποδηλώνει την τρέλα και την οδύνη της θλίψης και παραπέμπει στο χάος ενός σύνθετου κόσμου. Ό,τι συνδέει τα αποσπάσματα μεταξύ τους είναι η αποκάλυψη της προσωπικότητας και του σκοπού του Ισμαήλ. Η συνείδηση αυτού του συντετριμμένου πατέρα, ο οποίος κάποτε έβρισκε τη γαλήνη στο πρόσωπο της κόρης του, είναι το στοιχείο που μεταμορφώνει αυτά τα αποσπάσματα σε ενιαία ιστορία, σε μυθιστόρημα.

Ο Ισμαήλ είναι αυτός που γράφει το βιβλίο μας βλέπει, εμάς τους αναγνώστες, μας ενημερώνει για τα σφάλματα και το κατρακύλισμά του - και μας μειώνει, μας αποδοκιμάζει, μας κρατά ομήρους. Τελικά, σ' αυτόν τον θλιβερά παγκόσμιο άνθρωπο συνυπάρχουν η λογική και η βαρβαρότητα, το δίκαιο και το άδικο, ζωτικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ιστορίας μας.
Σ. Ζ.