Δυσφήμηση και εξύβριση σε blogs, πλαστά προφίλ και εκβιαστικές αναρτήσεις σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, μεταφόρτωση παρανόμων αντιγράφων κινηματογραφικών ταινιών και μουσικών έργων, απάτες τύπου «phising» και οι επιθέσεις «denial of service», διαδικτυακή παρενόχληση (cyberbullying), διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας, διάπραξη αδικημάτων στον ιδεατό κόσμο των διαδικτυακών παιχνιδιών: Παραγωγός πληροφοριών στο συμμετοχικό διαδίκτυο (Web 2.0) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε.

Απειράριθμοι «ενδιάμεσοι» μεσολαβούν στη διακίνηση των πληροφοριών: Κλασικοί πάροχοι πρόσβασης (ISP) και φιλοξενίας (host provider), μηχανισμοί έρευνας (Google, Yahoo), κοινωνικά δίκτυα (Facebook, Myspace), ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες (Wikipedia), ιστοσελίδες ψηφιακών ταινιών (YouTube), ιστολόγια (blogs), διαδικτυακά παιχνίδια (Second Life, World of Warcraft), ιστοσελίδες συντόμων μηνυμάτων (Twitter) κ.ά. Ευθύνονται;

Το 2000 η Οδηγία για το Ηλεκτρονικό Εμπόριο είχε θεσπίσει καθεστώς ασυλίας για το πα-ράνομο και επιζήμιο περιεχόμενο. Νεότερη νομοθεσία (ηλεκτρονικές επικοινωνίες, προσωπικά δεδομένα, απόρρητο επικοινωνιών, πνευματική ιδιοκτησία) επαυξάνει τις υποχρεώσεις των ενδιαμέσων και επιτείνει την ευθύνη τους. Ποιος ο ρόλος των νέων παραγόντων ισχύος στον διαδικτυακό ψηφιακό κόσμο; Θα αποτελέσουν τους οιονεί δικαστές του μέλλοντος, ελέγχοντας κάθε δραστηριότητα στο Internet; Ο νομοθέτης πρέπει να λάβει σοβαρά υπ' όψιν τη διάθεση συμμόρφωσης που καλούνται να επιδείξουν οι νέοι κλειδοκράτορες του κυβερνοχώρου.