Σε κάποιο χωριό της Κρήτης γεννιέται ο Νικηφόρος Χερουβείμ, καρπός ενός βιασμού και «υιοθετημένο» τέκνο ενός βεβιασμένου γάμου. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί που λατρεύει τη μητέρα του τη Συρμαλιώ και μισεί τον «πατέρα» του. Με αποσκευές βαριές από την παιδική του ηλικία, ο Νικηφόρος εκτινάσσεται και διαγράφει μια λαμπρή, για τους πολλούς, πορεία: κατακτά τίτλους σπουδών, αποκτά διασυνδέσεις, θέσεις, κοινωνική επιφάνεια, πλούτο, οικογένεια.

Μέσα σε αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια για άνοδο, χάνει το πολυτιμότερο: την ψυχή του. Η εμπλοκή του σε κυκλώματα τοκογλυφίας, πλειστηριασμών, λαθρομετανάστευσης τον ανεβάζει στο βάθρο της εξουσίας, θεωρώντας ότι έχει τον έλεγχο των πάντων. Όταν, όμως, χάνεις τον έλεγχο της συνείδησής σου, μοιραία έρχεται η ανατροπή: ένα ξαφνικό γεγονός όσο κι οριστικό όπως ο θάνατος θα φέρει στη ζωή του τις Eρινύες. Όλα γύρω του καταρρέουν και οι ενοχές του τον οδηγούν στη μεταστροφή, αγνοώντας όμως κι ο ίδιος αυτό που του επιφυλάσσει η μοίρα.

Οι ιστορίες των ανθρώπων γύρω του θα κάνουν το δικό τους κύκλο για να ζήσουν, να πάθουν, να μάθουν, να καταστραφούν ή να βρουν τη γαλήνη. Όλοι τους θα βαδίσουν το δρόμο τους, αφήνοντας ο καθένας τα δικά του χνάρια. Και κάπου εκεί, σε αυτό το γύρισμα της ζωής, μετά τη στροφή, ο Νικηφόρος σε ένα άγνωρο μονοπάτι θα συναντήσει την Ελένη, μια γυναίκα που κουβαλά κι εκείνη βαριές αποσκευές από το παρελθόν. Η μία ψυχή με δανεικά αποφόρια και η άλλη με δανεικές στολές και ψεύτικα παράσημα ενώνονται για να ζήσουν και να παλέψουν μαζί.

Μέσα από την ιστορία του κεντρικού ήρωα του νέου μυθιστορήματος της Αλκυόνης Παπαδάκη διαγράφεται η πορεία της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων, πάνω στο χάρτη της ψεύτικης ευμάρειας, της κοινωνικής υποκρισίας, της κερδοσκοπίας, των χαμένων αξιών και συνειδήσεων, της οργής, της ταπείνωσης, της απελπισίας, αλλά και της ανθρωπιάς, της μοιρασιάς, της πίστης και του αγώνα, που αφήνουν πάντα μια χαραμάδα ελπίδας για καλύτερες μέρες. Μια επίκαιρη ηθογραφία, όπου ο θίασος των μυθιστορηματικών προσώπων είναι αλάνθαστη διαλογή ρόλων που στο σύνολό τους είναι απόλυτα αληθινοί, χωρίς αμφιβολία αναγνωρίσιμοι και δραματικά οικείοι. Ο καθένας αφήνει το αποτύπωμά του σαν καταγραφή για να εξαχθεί εντέλει το αποτέλεσμα ότι όλα είναι καλά μετρημένα, υπολογισμένα, ώσπου στο αναπόφευκτο γύρισμα της ζωής ή της Ιστορίας, τα πάντα γίνονται αναμέτρηση.