Από το καλοκαίρι του 1942, στο Μόναχο της ναζιστικής Γερμανίας, μια ομάδα φοιτητών με το όνομα «Λευκό Ρόδο» αρχίζουν να κυκλοφορούν προκηρύξεις για τα εν εξελίξει εγκλήματα των Ναζί: την εξόντωση των Εβραίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον στρατοκρατικό ολοκληρωτικό όλεθρο- όλα αυτά για τα οποία οι συμπολίτες τους μετά από χρόνια θα δικαιολογηθούν πως «δεν γνώριζαν». Δεν θα σωπάσουμε ποτέ- θα είμαστε η συνείδησή σας- ποτέ δεν θα κάνουμε ειρήνη μαζί σας, επιμένουν στα κείμενά τους. Τους πρώτους μήνες του 1943 η οργάνωση εξαρθρώθηκε, τα μέλη της συνελήφθησαν, καταδικάστηκαν σε θάνατο από το ναζιστικό δικαστήριο και εκτελέστηκαν δια αποκεφαλισμού. Ανάμεσα στους πρώτους εκτελεσμένους και η ψυχή της οργάνωσης, η 22χρονη Σόφι Σολ: το όνομά της έγινε συνώνυμο με τη μη βίαιη αλλά ανυποχώρητη αντίσταση στη μεγαλύτερη δομημένη κτηνωδία της Ιστορίας.

Στο Λυκόφως, πρώτο θεατρικό έργο της Μαρίας Φυντανή, διαθλάται η ιστορία του «Λευκού Ρόδου» - και, μέσα από αυτήν, η ιστορία της ανάγκης για αγάπη στο βάθος της βίας. Οι θύτες και τα θύματα ζυγώνονται, οι σκιές του παρελθόντος επιστρέφουν, το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει, οι προσδοκίες γίνονται ανατριχίλες, η σάρκα νυχτώνει. Ωστόσο, κάτω από το φαρμακωμένο πάπλωμα του τρόμου συντελείται μία ακόμη μοναδική συνάντηση - ένα ακόμη επεισόδιο της μεγάλης συνάντησης των ανθρώπων.