Όπως σημειώνει η Μαρίνα Βελιτζανίδη στον εκτενή της Πρόλογο στην παρούσα έκδοση, ο ήρωας που μας γνωρίζει ? Ντοστογιέφσκι, ? μοναδική φιγούρα του Ρασκόλνικοφ, «ενσαρκώνει όλα τα προβλήματα της εποχής του που ? συγγραφέας προσπαθεί να πολεμήσει, καθώς το μυθιστόρημα υπακούει στην αντιδικία του συγγραφέα με τους μηδενιστές, ? οποία εκφραζόταν καιρό τώρα σε κάθε του συγγραφική απόπειρα. Δεν μένει όμως στάσιμος ως χαρακτήρας στην πολιτική και ιδεολογική του διάσταση αντιθέτως, εξελίσσεται καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. ? αληθινή τιμωρία δεν είναι αυτή που του επιβάλλεται από το νόμο, αλλά ? ψυχολογική κόλαση που επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του. Δεν αρκεί μονάχα να ομολογήσει το έγκλημα του για να λυτρωθεί, ούτε να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό κι από την ανθρωπότητα. Χρειάζεται να δει το φως που κρύβεται μέσα του και να τολμήσει να ομολογήσει στον εαυτό του την πίστη του.

Το βιβλίο περιγράφει την πορεία του Ρασκόλνικοφ προς την ελευθερία, καθώς ανακαλύπτει, με τη βοήθεια της Σόνιας και την δύναμη της αγάπης, τον εαυτό του και έρχεται σε επικοινωνία με τον Χριστό. ? ανάγνωση της ιστορίας του Λαζάρου από τα χείλη της Σόνιας παροτρύνει τον αναγνώστη να πιστέψει στη μεταμόρφωση του ήρωα, ? οποία έρχεται στο τέλος του βιβλίου όταν ? Ρασκόλνικοφ αγκαλιάζει την πλευρά του εαυτού του που τόσο καιρό απαρνιόταν, παύει να αντιστέκεται στην πίστη του και, ως άλλος Λάζαρος, ανασταίνεται».