Η στρατηγική του ΚΚΕ στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, και πιθανότατα σε όλη τη δεκαετία του 1940, περιστρεφόταν γύρω από την εναλλαγή των εννοιών του πολέμου και της ειρήνης, με τον πόλεμο να διεξάγεται μετά το 1946 με σκοπό την αποκατάσταση του κόμματος στη θέση που απολάμβανε πριν από τον Δεκέμβριο του 1944. Έως το 1947, προτεραιότητα είχε η επιδίωξη ενός συμβιβασμού, και σε αυτό το πλαίσιο ο πόλεμος θεωρήθηκε ως μια επιπρόσθετη μορφή πίεσης για την επίτευξή του. Ωστόσο, κατά την επιδίωξη ενός συμβιβασμού η σκιά της συνθηκολόγησης στη Βάρκιζα ποτέ δεν έπαψε να κατατρύχει το ΚΚΕ. Το γεγονός αυτό εξηγεί την στάση του κόμματος έναντι των διαφόρων βολιδοσκοπήσεων και διαπραγματεύσεων, κατά τις οποίες πρώτιστο μέλημα των κομμουνιστών ήταν να διασφαλίσουν ότι η οποιαδήποτε συμφωνία δεν θα κατέληγε όπως αυτή του Φεβρουαρίου 1945. Εφόσον τα αντικομμουνιστικά κόμματα πολύ δύσκολα θα αποδέχονταν κάτι τέτοιο εκουσίως, μετά το 1947 το ΚΚΕ κλιμάκωσε την πολεμική προσπάθεια με σκοπό να τα εξαναγκάσει σε μια συμφωνία. Οτιδήποτε κι αν θα μπορούσε να εμπεριέχει αυτή τη συμφωνία, και οσοδήποτε ανέφικτη και αν υπήρξε, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια εναλλακτική πορεία για τους κομμουνιστές - εκτός, βεβαίως, από τη συνθηκολόγηση υπό συνθήκες και όρους απείρως δυσμενέστερες από εκείνους του Φεβρουαρίου1945.