Στη μεσοπολεμική Ρωσία το διήγημα αναπτυσσόταν παράλληλα με τη νουβέλα και το μυθιστόρημα, όμως, λόγω της μικρής έκτασής του είχε μεγαλύτερη πολυμορφία, οξύτητα θεμάτων και προβληματισμού. Μέσα από τα διηγήματα της δεκαετίας του 1920 και 1930 παρουσιάζεται ένα πανόραμα της χώρας, με τις αλλαγές στην κοινωνική δομή και τις συμπεριφορές, με τους ηρωισμούς, τα λάθη, την ευτυχία και τη δυστυχία της. Αν δεν υπήρχαν τα διηγήματα αυτά θα είχαμε πολύ πιο φτωχή αντίληψη για εκείνη την ηρωική, όσο και τραγική εποχή, που τη σημάδεψαν οι απώλειες κι οι δυσκολίες, αλλά και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Κάθε χρόνος που περνούσε είχε το δικό του πρόσωπο, τη δική του οντότητα, δεν έμοιαζε με τον προηγούμενο. Η πένα των διηγηματογράφων κατέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο την τριετία του Εμφυλίου, τον μετασχηματισμό της ρωσικής κοινωνίας και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας. Κατέγραψε τον τρόπο που το παλιό έδινε τόπο στο καινούριο, τους χαρακτήρες και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που προσπάθησαν να προσαρμοστούν και να βρουν τη θέση τους στις νέες συνθήκες.

Την ίδια εποχή, και κυρίως τη δεκαετία του 1920, μεγάλη άνθιση γνωρίζει η πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Αντικείμενό της γίνεται η δημαγωγία, η δωροδοκία, η κολακεία, ο κομφορμισμός, η υποκρισία.