Η μετάφραση της Μήδειας του Ευριπίδη ξεκίνησε σαν μία ποιητική άσκηση και κατέληξε να είναι ένα μακρύ προσωπικό ταξίδι. Στην αρχή αυτής της προσπάθειας προσπάθησα να βρω τους δρόμους, τον τρόπο, το ύφος και τον ρυθμό που θα καθιστούσε ποιητικά δραστικό στον σύγχρονο λόγο ένα τέτοιο κείμενο ηλικίας 2.500 περίπου χρόνων. Αναγκάζεται λοιπόν κανείς να πιάσει το νήμα από την αρχή. Η αρχή είναι η δημιουργία και η εποχή. Η εποχή του έργου και η εποχή του δημιουργού. Μετά έρχεται το έργο. Ένα έργο που ο χρόνος σαν να ξέχασε ή σαν να μην μπόρεσε να το οξειδώσει. Και έπειτα είναι αυτοί που προηγήθηκαν σε αυτήν την προσπάθεια. Μελετητές , ποιητές, μεταφραστές. Αφού όλα αυτά προηγήθηκαν, στο τέλος ήρθε το έργο. Η άνιση αναμέτρηση με το πρωτότυπο και οι αλλεπάλληλες δοκιμές. Τότε διαπιστώνει κανείς ότι το να μεταφράζει ή να αποδίδει στα νέα ελληνικά τον ποιητικό λόγο του Ευριπίδη, του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Αριστοφάνη είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Ευλογία γιατί είναι σπάνιο προνόμιο και συγκίνηση να δουλεύει κανείς σε ένα τόσο βαθύ και σπάνιο γλωσσικό ορυχείο. Το ορυχείο της μεγάλης παράδοσης της ελληνικής γλώσσας. Η κατάρα αφορά στην ασφυκτική πίεση που ασκεί ένα τόσο συγγενές γλωσσικό υπόστρωμα. Η εγγύτητα αυτού του υποστρώματος παγιδεύει συχνά τον σύγχρονο λόγο. Η απελευθέρωση από αυτήν την πίεση είναι δουλειά της σύγχρονης ποίησης. Τέτοιου είδους υπόστρωμα είναι για μας τα Αρχαία Ελληνικά. Νομίζω πως από την άποψη αυτή είναι πιο ελεύθερο το μεταφραστικό έργο από τα Αρχαία Ελληνικά σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από τα Νέα Ελληνικά.