Πόσες φορές άραγε στη σειρά μπορεί να αναπηδήσει ένα χαλίκι στην επιφάνεια του νερού, προτού ο αδυσώπητος φυσικός νόμος της βαρύτητας το βυθίσει οριστικά; Πόσες φορές στη σειρά μπορεί η ανθρωπιά να ξεπεράσει το μίσος του εμφυλίου σπαραγμού, προτού ο αδυσώπητος ανθρώπινος νόμος της εξουσίας επαναφέρει τα πράγματα «εις την τάξιν»; Και η τάξη αυτή προς τα πού θα κλίνει; Προς την πρόοδο ή προς την οπισθοδρόμηση; Ο μεγάλος αρχιμάστορας του λόγου μας δίνει την απάντηση, μάλλον μιαν από τις απαντήσεις, καθώς, στα ανθρώπινα πράγματα, οι απαντήσεις είναι πάντοτε περισσότερες από μία.

Στην επαναστατημένη Γαλλία του τέλους του 18ου αιώνα, μια αντεπανάσταση έχει αρχίσει, στηριγμένη στους καθυστερημένους, φιλοβασιλικούς και φανατικούς καθολικούς χωρικούς της βορειοδυτικής περιοχής της χώρας, που θεωρούν ότι θίγονται από τις αλλαγές της Δημοκρατίας. «Παρανόηση συνηθισμένη για σκλάβους». Στη δίνη του εμφυλίου πολέμου εμφανίζεται και ο ενδοοικογενειακός πόλεμος, ανάμεσα σε δυο αριστοκράτες, θείο και ανηψιό. Ο ένας ταγμένος με το παλαιό καθεστώς, ο άλλος με τη Δημοκρατία. Ποιoς άραγε θα νικήσει; Και το σπουδαιότερο, ποιo θα είναι το τίμημα της νίκης, και για το νικητή και για τον ηττημένο; Και ποιoς θα κρίνει ποιoς είναι ο νικητής και ποιoς ο ηττημένος; Και ο κριτής είναι άραγε, με τη σειρά του κι αυτός, νικητής ή ηττημένος; Η απάντηση δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη...