Το ψιλόβροχο έπεφτε σαν χάδι στο φτωχό χωματόδρομο. Η αβρότητα της φύσης σ ένα σκηνικό πείνας και θανάτου. Ο κυρ-Νίκος, τρεις πόρτες πιο κάτω πέθανε χτες, την κυρα-Ευανθία τη σήκωσαν στα χέρια, διπλωμένη σε μια κουβέρτα και τη φόρτωσαν στο κάρο του δήμου με δυο άλλους νεκρούς. Η γειτονιά λιγόστευε. Το ψιλοβρόχι, στόλισμα και μαζί ιδιότυτο μοιρολόγι, συνέχιζε να δροσίζει το πρόσωπο της μικρής γειτονιάς. Το ξαφνικό φρενάρισμα του γερμανικού φορτηγού άλλαξε με μιας το σκηνικό. Το γρύλισμα των τροχών πάνω στην άσφαλτο, ίδια κραυγή αγριμιού. Εκεί στη στροφή προς το χωματόδρομο γίνανε όλα.

Δύο γερμανοί με το πιστόλι στο χέρι, κυνηγούν ένα ψηλό, λιγνό άντρα, που χε κιόλας πετάξει καταμεσής του δρόμου ένα σακί σιτάρι. Ακούγονται δυο πυροβολισμοί κι ο άντρας σταμάτησε, πιάνοντας το πόδι του στο μηρό. Οι Γερμανοί πλησίασαν. Του έκαναν έρευνα. Αυτός, αγέρωχος με μουστάκι και μια τούφα μαλλί ριγμένη στο ένα του μάτι, κοιτούσε ολόγυρα. Απ τα παράθυρα είχαν προβάλει πολλά κεφάλια. Αλλοι κρυφοκοίταζαν απ τις γρίλιες. Όλοι τον αναγνώρισαν. Ήταν ο Μήτσουλας ο σαλταδόρος. Γνωστός με δράση στα γερμανικά φορτηγά. Ο ίδιος δεν πρέπει να πείνασε ποτέ σ αυτή την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Όλοι βέβαια ήξεραν πως από τα κλεμμένα, τα περισσότερα τ άφηνε στις γειτονιές για τον κόσμο. Ένας διωκόμενος ήρωας των πεινασμένων. Του φόρεσαν χειροπέδες και τον πήραν στο φορτηγό. Κανείς δεν ξανάδε το Μήτσουλα, το σαλταδόρο, στη γειτονιά.