Φτάσαμε στο χείλος! Η προειδοποίηση ηχεί, πρώτα, ως απειλή και στη συνέχεια ως εκκίνηση αφύπνισης. Η άμορφη μάζα, μιας ιστορικής γενιάς που έφτασε στα έσχατα όρια της αυτοεγκατάλειψης, κινείται προκειμένου να μεταμορφωθεί σε ζώσα κοινωνία προοπτικής. Για να το κατορθώσει, αυτό, πρέπει να ελευθερώσει το μέλλον της από την ανάμνησή του. Σκηνοθετεί λοιπόν την αναπαράσταση όλων των περασμένων με σκοπό να εξαγνιστεί το παρελθόν. Να λυτρωθεί και να λυτρώσει. Η αναπαράσταση αυτή φέρνει στην επιφάνεια την κρίση που σημάδεψε την πορεία της. Πολιτική, κοινωνική, ερωτική, υπαρξιακή. Πάει βαθιά, ως τα ενδότερα και τα απωθημένα, αποκαλύπτοντας το σπαραγμό και ταυτόχρονα τη σοφία που δημιούργησε η τραυματική εμπειρία. Στο τέλος αυτής της οδυνηρής τελετής είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στη νέα διαπίστωση: «Φτάσαμε στα χείλη!». Είναι τα χείλη μιας νέας ζωής, όπου τα περασμένα δεν είναι πια ένας προορισμός εμμονής, αλλά η αφετηρία που τροφοδοτεί, εμπνέουσα, το μέλλον.

Αυτός, σε γενικές γραμμές, είναι ο μύθος του κυρίου αφηγήματος ( νουβέλας) του παρόντος βιβλίου. Το αφήγημα αυτό συνοδεύεται από άλλα πέντε (διηγήματα), με κυρίαρχη μια γραφή «ποιητικής απόσταξης».

Έχουμε, εδώ, ένα πείραμα, όπου αφήγηση και ποίηση συμπλέκονται, σε μια σπονδύλωση, εύκαμπτη μεταβαλλόμενη και πολυσχιδή, πλουτίζοντας η πρώτη τη δεύτερη με τη μαγεία του μύθου και η δεύτερη την πρώτη με το ρυθμό εικόνων και ήχων, με τα σύμβολα και το αίνιγμα.