Το έργο αυτό μελετά σε βάθος τη ζωή και το έργο τριών μεγάλων καλλιτεχνών της πρωτοπορίας, του Στέρη, του Σκλάβου και του Τζιακομμέτι, με κοινή αναφορά στο Παρίσι του μοντερνισμού, της κριτικής και της ριζοσπαστικής απελευθερωτικής κοινωνικής, αισθητικής και καλλιτεχνικής δράσης.

Μέσω της πορείας τους, μελετούν ταυτόχρονα τις κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές συνθήκες της εποχής μέσα στην οποία έζησαν και εργάστηκαν. Αποτελεί μία συστηματική μελέτη της ιστορίας της μοντέρνας τέχνης, των δεδομένων και των αλληλεπιδράσεων της θεματικής και της πρακτικής των τριών αυτών καλλιτεχνών με την τέχνη της εποχής τους.

Συζητούνται και διερευνούνται όλα τα μεγάλα θέματα που ανέδειξε άμεσα ή έμμεσα η σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Ανάμεσα σε αυτά, η τραγικότητα της ύπαρξης μέσα σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία και η κυρίαρχη κρίση του λόγου με την οποία συνδέθηκε στενά η έννοια της «Προόδου», κατά κανόνα προκαλώντας την.

Ταυτόχρονα, μέσω αυτών, αναδύεται ένα κρίσιμο όσο και καθοριστικό θέμα που προέκυψε στη πορεία της ιστορίας, αλλά που οι ρίζες του έχουν μεγάλο ιστορικό βάθος. Πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση στη οποία, ως «ολότητα», στόχευε συστηματικά η μοντέρνα τέχνη ως απάντηση στην αποσπασματικότητα την οποία δημιούργησε το σύστημα.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου: «Το νέο μεγάλο κεφάλαιο το οποίο πρέπει να γράψει η κοινωνική θεωρία και η αισθητική είναι η «μοντέρνα τέχνη και παγκοσμιοποίηση» με τις αντιφάσεις, τις αντινομίες της και ιδίως με την κρίση της, την οποία ζούμε τώρα και τις κρίσεις που αναπόφευκτα θα τη διαδεχτούν».