Το ΚΚΕ Εσωτερικού έζησε μονάχα δεκαεννιά χρόνια (1968-1987). Γεννήθηκε από τη μεγαλύτερη διάσπαση που έζησε ποτέ κομμουνιστικό κόμμα στη μεταπολεμική Ευρώπη, και αυτοδιαλύθηκε προαισθανόμενο τις μεγάλες αλλαγές που θα ζούσε ο κόσμος με την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Όσο όμως βραχεία υπήρξε η ζωή του, άλλο τόσο αντιστρόφως ανάλογη υπήρξε η επιρροή που είχε στα ελληνικά πολιτικά πράγματα και στον τρόπο σκέψης όσων αγωνίστηκαν μέσα από τις τάξεις του.

Δεκαεφτά χρόνια μετά το τέλος του ΚΚΕ εσ., ο Λεωνίδας Κύρκος αποφασίζει να εκφράσει συγκροτημένα τις απόψεις του για πρόσωπα και πράγματα, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε το κόμμα αυτό ήδη από τη στιγμή της γέννησής του, για τα οράματά του, για τα λάθη του, για τους δρόμους που άνοιξε στην ελληνική κοινωνία. Από τον διάλογό του αυτόν με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη, όχι μόνο διαγράφεται με σαφήνεια το πορτρέτο του ΚΚΕ εσ. αλλά γίνεται σαφής και ο αντιδογματικός, βαθύτατα ανθρωπιστικός και έντονα αυτοκριτικός τρόπος σκέψης του ίδιου του Κύρκου, μιας σκέψης που σφράγισε ανεξίτηλα την πορεία της ελληνικής ανανεωτικής Αριστεράς από τον πόλεμο και μετά.