Το έργο του Μarion δεν είναι απλώς και μόνο μία ιστορική περιγραφή της φαινομενολογικής σκέψης του Hus serl και του Heidegger, αλλά συγχρόνως, και κυρίως, μία κριτική της προσέγγισής τους. Σύμφωνα με τον Μarion, o Hus serl και ο Heidegger προχωρούν στην αναγωγή του φαινομένου μέσα στα όρια που υπαγορεύονται από ένα κυρίαρχο υποκείμενο, και για λογαριασμό του.

Ο Μarion δεν θα διστάσει να συμπεράνει ότι ο Husserl και ο Heidegger αποτυγχάνουν και οι δύο στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν μία φαινομενολογία που θα ανταποκρίνεται στον βασικό χουσσερλιανό στόχο, την επιστροφή «στα ίδια τα πράγματα».

Για τον Marion η προσέγγιση η οποία επιτρέπει την πραγμάτωση του χουσσερλιανού στόχου δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη που ξεκινάει από την δωρεά του φαινομένου, και η οποία ελευθερώνει την δωρεά αυτή από κάθε όρο ή προϋπόθεση έξω απ' αυτήν.

Ο Μarion προσεγγίζει το ζήτημα του πρωτείου στην φιλοσοφία, εξετάζοντας με την σειρά, την αριστοτελική ουσία, την causa των μεσαιωνικών, την νόηση του Kant και του Descartes. Θα καταλήξει στην απόρριψη και των τριών αυτών όρων, καθ' όσον πιστεύει ότι και οι τρεις αποτυγχάνουν να αγγίξουν τις έσχατες αλήθειες στις οποίες, εν τούτοις, αποβλέπουν.

Πρέπει λοιπόν, προτείνει οMarion, να σκεφτούμε μια άλλη οδό για την «φιλοσοφία πρώτη», και αυτή είναι η φαινομενολογία: η φαινομενολογία, ως διατύπωση της αρχής «όση η αναγωγή, τόση και η δωρεά». Η αρχή αυτή, η μόνη που καθιερώνει το πρωτείο της δωρεάς, επιτρέπει να ξεφύγουμε από την μεταφυσική σκέψη αλλά και να αναδειχθεί η φαινομενολογία ως φιλοσοφία πρώτη.

Συμπερασματικά, ο Μarion υποστηρίζει ότι η φαινομενολογία καταλήγει να είναι πρώτη φιλοσοφία ακριβώς διότι είναι η έσχατη.

από την εισαγωγή του Γιώργου Γρηγορίου