Η φιλαναγνωσία παραμένει ένας ευρύς, μάλλον ασαφής όρος με έντονο αξιακό περιεχόμενο, και με μια ιδιόμορφη και έμμεση σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία. Ουσιαστικά, υπονοεί τη θετικά προσδιορισμένη σχέση (φιλική) του αναγνώστη με το βιβλίο (ως κατ' εξοχήν έκφραση του γραπτού έντυπου πολιτισμού) στην ευρύτερή του διάσταση και ως μορφή (εικόνα, σχήμα, υφή, αφή, οσμή) και ως περιεχόμενο (νόημα, σημασία). Θα μπορούσε να συγκατοικήσει και με το όρο βιβλιοφιλία.

Ο όρος ''φιλαναγνωσία'' έρχεται να προσδιορίσει ένα ευρύ πεδίο δημιουργικών δράσεων (αναγνωστικές πρακτικές) που συνδέονται με το γενικότερο πλαίσιο της Εκπαίδευσης αλλά έχουν ισχυρή δυνατότητα εφαρμογής σε εξωσχολικά θεσμικά περιβάλλοντα, όπως οι βιβλιοθήκες, η οικογένεια και οι παρέες. Κατά συνέπια οι αναγνωστικές πρακτικές και οι αντίστοιχες δεξιότητες αποδεσμεύονται σε μεγάλο βαθμό από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα αντίστοιχα αξιολογικά κανονιστικά σχήματα και μετατρέπονται σε δρόμους και μονοπάτια που οδηγούν στη δημιουργική και απελευθερωτική εξέλιξη των νεαρών αναγνωστών.

Έτσι οι αναγνώστες μέσω των φιλαναγνωστικών δράσεων συναντούν τη γοητεία της ανακάλυψης της γνώσης, τη γεύση των λογοτεχνικών κειμένων, τη δημιουργική γραφή και κυρίως τη χαμένη αίσθηση της χαράς του παιχνιδιού και της δημιουργίας.