Ε, όχι δα, μικρέ μου, τόσο μόνο;
Μπορούσες χίλια πράγματα να πεις με άλλον τόνο!
'Ακουσε! Επιθετικά: «Αν είχα τέτοιο μύτο, να τονε κόψω η πρώτη μου απόφαση θα ήτο!».
Και φιλικά: «Προσέξτε την, θα μπει μες στο φλιτζάνι!
Εάν δεν την σηκώσετε, μέχρι τον πάτο φτάνει!».
Με ύφος περιγραφικό: «Βουνοκορφή! Ίδια ράχη!
Βράχος! Τι βράχος, φίλοι μου; Χερσόνησος μονάχη!».
Με περιέργεια: «Το κουτί αυτό μες στο συρτάρι το 'χεις για τα ψαλίδια σου, ή είναι καλαμάρι;».
Χαριτωμένα: «Τα πουλιά τόσο πολύ σε νοιάζουν ώστε πάνω στη μύτη σου τα βάζεις και κουρνιάζουν;».
Στα ίσια: «Πες μου, όταν ρουφάς ταμπάκο από τη μύτη, απ' τον καπνό πιάνει φωτιά και καίγεται το σπίτι, και ''πυρκαγιά'' φωνάζουνε ''στην καπνοδόχο'' οι άλλοι;».
Με ύφος προστατευτικό: «Πρόσεχε το κεφάλι από το βάρος το πολύ μη γείρει προς το χώμα!».