Ο Μονταλμπάνο ζει τη νύχτα. Σκάβει το σκοτάδι της. Μπροστά του ανοίγεται ένας λαβύρινθος από καθρέφτες. Χάνεται στους μαιάνδρους, καθώς ακολουθεί την αντανάκλασή τους: η προειδοποίηση και η νουθεσία της καλής και της κακής του συνείδησης. Η Λίβια είναι ακόμη πιο απόμακρη και ευερέθιστη. Μαζί της, στο τηλέφωνο, ο Μονταλμπάνο είναι αναγκασμένος να προσπαθεί να κρατήσει ένα μυστικό που του καίει τα χείλη. Ο αστυνόμος δεν μπόρεσε ν' αυτοσυγκρατηθεί. Ο Μονταλμπάνο ζει το «γλυκό λάθος» που έζησε ο Πετράρχης. Μια καινούργια Λάουρα, «ωραία γυναίκα» κι αυτή, όπως εκείνη του ποιητή, αλλά με στολή αξιωματικού του λιμενικού, τον έκανε να γίνει σαν τον Πετράρχη, αντιγράφοντας πιστά ακόμη και τη «ζήλια».

Αν του Πετράρχη υπήρξε «νεανικό λάθος», το λάθος του Μονταλμπάνο ανήκει σχεδόν στην τρίτη ηλικία. Ο αστυνόμος και η υποπλοίαρχος Λάουρα συνεργάζονται στην ίδια έρευνα, σε μια διεθνή οργάνωση με τη συμμετοχή μυστικών αστυνομικών που κάνουν αναφορά στο Kimberley Process για τον έλεγχο του εμπορίου διαμαντιών, και στρέφουν όλο τους το ενδιαφέρον γύρω από ένα παραμορφωμένο πτώμα, ένα πλαστό διαβατήριο και το πλήρωμα ενός γιοτ. Ο έρωτας είναι ένα φάντασμα. Το φάντασμα εκείνο είναι η αλήθεια που βάζει φωτιά στον αστυνόμο και του υπαγορεύει μια παράτολμη πράξη, σαν εκείνες του James Bond. Η ενέργεια του αστυνόμου στέφεται από επιτυχία. Όμως ο άντρας Μονταλμπάνο νιώθει ακόμη μεγαλύτερη μοναξιά. Εξαντλημένος, σκύβει μέσα του, κοιτάζει τις πληγές του...