Κωνσταντινούπολη, Σεπτέμβριος 1955. Τα δύο παιδιά της οικογένειας Ιωαννίδου, η Λυδία και ο Μάρκελλος, κοιμούνται ανέμελα, όταν φωνές, ιαχές και άναρθρες κραυγές από έναν οργισμένο όχλο διακόπτουν τον γαλήνιο ύπνο τους. Η μικρή Λυδία τρέχει στο παράθυρο κι αντικρίζει ένα πλήθος πεντακοσίων, χιλίων ή και περισσότερων, με ρόπαλα, με πέτρες, με ξύλα, με μπαλτάδες, να σπάνε και να καταστρέφουν στο πέρασμά τους ό,τι ελληνικό. Εκείνο το βράδυ, η οικογένεια Ιωαννίδου σώθηκε από τη μεγαλοψυχία μίας Τουρκάλας γειτόνισσας, η οποία, προβλέποντας τις ταραχές, είχε φροντίσει να αντικαταστήσει το όνομα στο κουδούνι του σπιτιού της οικογένειας με το δικό της, παραπλανώντας έτσι το μαινόμενο πλήθος, το οποίο προσπέρασε τη φαινομενικά τούρκικη οικία.

Οι εικόνες αυτές χαράχτηκαν βαθειά στην ψυχή του μικρού κοριτσιού την έκαναν πιο δυνατή. Ίσως αυτή η δύναμη ήταν που την ώθησε μερικά χρόνια αργότερα, σε ηλικία μόλις 17μισι ετών, να πάρει την απόφαση και να έρθει ολομόναχη στην Αθήνα για να πραγματοποιήσει το όνειρο που είχε από μικρή: να γίνει ιατρός.

Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος. Από τον συνεχή της αγώνα για να αναγνωριστεί και να καταξιωθεί σε έναν ανδροκρατούμενο τότε χώρο, τις αδιάκοπες προσπάθειές της να αναμορφώσει και να καθιερώσει το Κέντρο Μαστού του ΙΚΑ, μέχρι την ανάδειξή της σε Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Μαστολογίας, η ιστορία της Λυδίας Ιωαννίδου-Μουζάκα αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα θέλησης, αποφασιστικότητας και πείσματος. Όμως, όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας, ''η Λυδία από την Πόλη τόλμησε και πέτυχε''.

Έσοδα του βιβλίου θα διατεθούν για την ενίσχυση του Κέντρου Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού ''Έλλη Λαμπέτη''.