H βιογραφία του Τζόναθαν Σουίφτ (1667-1745) από τον Δημοσθένη Κορδοπάτη συνιστά την πλέον πολύπλευρη και πλήρη παρουσίαση του μεγάλου αυτού εκπροσώπου του ευρωπαϊκού πνεύματος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Πολιτικές εξελίξεις, προσωπικά επιτεύγματα και αποτυχίες, θρησκευτικές ίντριγκες και ερωτικές απογοητεύσεις κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον εισάγουν βαθύτερα στην ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Σουίφτ, αλλά και στον σκοτεινό και δεισιδαίμονα κόσμο των αρχών του 18ου αιώνα. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, όπου υπάρχουν ακόμη μάγισσες, στα πανεπιστήμια συνεχίζει να διδάσκεται η σχολαστική λογική του Μεσαίωνα και πρόσωπα σημαίνοντα, όπως ο Ισαάκ Νεύτων, αναζητούν μετά μανίας τη φιλοσοφική λίθο, «βλάστησε» και η προσωπικότητα του Σουίφτ, μία προσωπικότητα ηχηρά παρούσα από τη νεότητά του μέχρι και τις μέρες μας. Αμφιλεγόμενος όσο λίγοι, χαρακτηρίστηκε ως πολιτικός προδότης και θρησκευτικός υποκριτής, τυραννικός προς τους κατωτέρους του, δουλικός προς τους ισχυρούς, κακότροπος, τσιγκούνης και μισάνθρωπος σε βαθμό αποκρουστικό - την ίδια στιγμή ο Βολταίρος του έγραφε: «Όσο περισσότερο διαβάζω τα βιβλία σας, τόσο περισσότερο ντρέπομαι για τα δικά μου».

Ο Τζόναθαν Σουίφτ, κηρύττοντας πόλεμο ενάντια στη «δημοκρατία των ανοήτων» και με όπλο του τον ορθό λόγο, στηλίτευσε όλες τις ανθρώπινες επιδιώξεις, για τις οποίες ένιωθε βαθιά αποστροφή. Το έργο με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός, Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ, αποτελεί μία ανηλεή μαστίγωση της ανθρώπινης περηφάνιας και ανοησίας. Μεγαλοφυές, περιπαικτικό, δηκτικό και αφόρητα σαρκαστικό, το έργο του επόμενο ήταν να οδηγήσει τους «ανόητους» να συνασπισθούν εναντίον του - ο ίδιος όμως είχε ήδη φτάσει, όπως έλεγε ο Μπρετόν, «στην ήρεμη εκείνη κατάσταση του να είναι κανείς τρελός ανάμεσα στους κακούς».