Ταξιδευτής, γιατρός ή λογοτέχνης; Ο Γιάννης Σπαβέρας είναι όλα αυτά και με το καινούργιο του βιβλίο, το ωριμότερο του μέχρι τώρα συγγραφικού του έργου, η οποία αριθμεί δέκα πονήματα, καταφέρνει να ισορροπήσει αριστοτεχνικά ανάμεσα σε όλες του τις ιδιότητες και να μας δώσει ένα μεστό και γοητευτικό μυθιστόρημα, γεμάτο εικόνες, διαδρομές και συναισθήματα.

Από μια παράξενη σύμπτωση δυο άνθρωποι, που στα νιάτα τους είχαν αγαπηθεί, βρίσκονται στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου. Αυθόρμητα εκείνος μόλις τη βλέπει τη φωνάζει, εκείνη όμως δεν τον αναγνωρίζει. Κατάπληκτος από την αντίδρασή της αποφασίζει να την ακολουθήσει και βρίσκονται να συνταξιδεύουν ως τη Ζυρίχη. Στη διάρκεια του ταξιδιού θυμούνται, νοσταλγούν, ξαναερωτεύονται. Όταν εκείνη εξαφανίζεται, εκείνος την αναζητάει και τη βρίσκει σε μια ιδιωτική κλινική υποβοηθούμενης ευθανασίας. Φεύγει συντετριμμένος μην μπορώντας να φανταστεί τι του επιφυλάσσει η μοίρα. Θα είναι η νόσος από την οποία πάσχει εκείνη ή μήπως ο έρωτάς της που θα τον λυτρώσει για να υπάρξουν.

Με καμβά, λοιπόν, τις ράγες των τρένων αλλά και αυτές της ανθρώπινης ψυχής ο συγγραφέας μιλά για τη δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη δύο ανθρώπων, που βρίσκονται να συνταξιδεύουν «...στις μνήμες, στις διαψεύσεις και στις μυρωδιές τους».

Το βιβλίο «Οι πεταλούδες από το Μπαλικπαπάν» δεν γράφτηκε τυχαία -παρόλο που ως ένα βαθμό μιλάει για τα παιχνίδια της τύχης. Όπως και τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα, πέρα από τη λογοτεχνική τους αξία, τις πληροφορίες και την τέρψη που προσφέρουν έχουν, κατά το πλείστον, βιωματικά ερείσματα και στόχο να μας γνωρίσουν κάτι παραπάνω. Όπως η prosopagnosia μια σπάνια εγκεφαλική διαταραχή από την οποία πάσχει η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου.