Ήταν 8 Μάρτη. Ημέρα της γυναίκας λένε. Οι άλλες τριακόσιες εξήντα τέσσερις τι μέρες είναι δηλαδή; Αυτή η απορία μας γεννήθηκε, όταν δεχθήκαμε πολλές προσκλήσεις από διάφορες ''ελεύθερες πολιορκημένες'' φίλες μας, που λόγω της ημέρας, θέλησαν να ξεσελώσουμε σε ειδών - ειδών διασκεδάδικα. Κοιταχτήκαμε και νιώθωντας ότι η μέρα αυτή μάλλον δε μας αφορά, αποφασίσαμε να τη γιορτάσουμε με πρωτότυπο τρόπο. Ανοίγοντας τους ασκούς του δικού μας ''Αιόλου''. Κάθε άλλο παρά ειδήμονες δηλώνουμε. Απλά προσπαθήσαμε να χορέψουμε με άμεσο και ανθρώπινο λόγο το γαϊτανάκι της ζωής δύο γυναικών που έχουν τις ίδιες χρονικές αναφορές, που δε φοβούνται να εκτεθούν, και παρότι έχουν ζήσει ανατροπές, θέλουν κάποιες φορές να ξεχνούν ''το κλειδί πάνω στην πόρτα''.

Δύο καθημερινές γυναίκες δηλαδή η Τζίνα και η Βίκυ. Η Τζίνα, διαζευγμένη και μάλιστα δις. Ούτως ειπείν ζωντοχήρα. Παράδειγμα προς αποφυγήν για όλες τις ''καθωσπρέπει'' γυναίκες, που έχουν ''διδαχθεί'' οικογένεια, και που δεν εγκαταλείπουν τον ''στύλο'' του σπιτιού για ψύλλου ''πήδημα''. Η Βίκυ, ''νέα, ωραία κι ατυχής'' όπως λέει και το τραγούδι. Τουτέστιν γεροντοκόρη. Παράδειγμα προς αποφυγήν κι αυτή, για όλες τις ''μεγαλοκοπέλες'' που έχουν το θράσος να διαλέγουν, ενώ θα έπρεπε να κάνουν ''εκπτώσεις'' στις επιλογές τους, για να έχουν στο τέλος την πολυπόθητη ''κοινωνική αποδοχή'' δια του γάμου. Με λίγα λόγια, δύο γυναίκες που θεωρούνται κοινωνικό περιθώριο.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως οι αντι-προκάτ γυναίκες, συνήθως γίνονται στόχος μιας ηθικολάγνας κοινωνίας, που κατασκευάζει ''must'' οικογενειακές ιδέες, γιατί φοβάται πως οι γυναίκες αυτές τελικά, αντί να είναι παράδειγμα προς αποφυγή, τείνουν να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση.