Μεγάλωνα πότε στη μια μεριά και πότε στην άλλη. Το ποτάμι στη μέση βάφτιζε όλους τους κατοίκους αδιακρίτως. Οι γονείς μου ήταν όχθες με βατράχια και καλαμιές, όμως ονειρευόμουνα τις καλοντυμένες πλατείες του Βορρά και τους ανθρώπους που νόμιζα ότι δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. Διέσχιζα τα σύνορα για να βρεθώ άλλοτε με τον μπαμπά και άλλοτε με τη μαμά, όχι με την ευκολία της εναλλαγής των δωματίων, όπως γινόταν με τα άλλα παιδιά, αλλά αγωνιώντας μήπως συλληφθώ, άμωμα ή όχι, δεν είχε σημασία. Ένιωθα τον κίνδυνο να με κυκλώνει περνώντας τις όχθες, όντας ξένο και στις δυο.

Το βιβλίο αυτό μιλάει για τη μητρότητα, απογυμνώνοντάς τη σε βάθος από την ιεροποίησή της, που -αιώνες τώρα- αποσκοπεί στον έλεγχο και στην καταστολή των γυναικών. Η σχέση μητέρας-παιδιού, απογυμνωμένη από το δεδομένο, παραμορφωμένη από αλήθειες εκτός ορίων, αλλά και ανατρεπτικά στοχαστική, παρουσιάζεται με τρόπο που κάποιους θα γοητεύσει και άλλους θα συγκινήσει, προκαλώντας έναν διάλογο με ό,τι θεωρούμε ανέγγιχτο.

Μια υποβλητική νουβέλα, που αφηγείται μια ιστορία παρενδυσίας του χρόνου, σε τόπο ακαθόριστο, όπου οι χαρακτήρες -το παιδί και η μητέρα του-τολμούν να απεκδυθούν την κανονικότητά τους.