Ο Οδυσσέας και οι συμβολισμοί που κουβαλά στοιχειώνουν τη λογοτεχνική μας ιστορία εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου. Δεν είναι τυχαίο. Ο Οδυσσέας αποτελεί το αρχετυπικό σύμβολο της ανθρώπινης αναζήτησης, του ταξιδιού και της επιστροφής. Οι ανησυχίες, οι φόβοι, οι δυσκολίες και τα όνειρα του ομηρικού μας ήρωα βρίσκονται συνειδητά και υποσυνείδητα στα συστατικά της ψυχής κάθε ατόμου. Στις αράδες των πεζών και έμμετρων κειμένων που γράφηκαν από τον Όμηρο ως και σήμερα χιλιάδες «Οδυσσείς» έκαναν πάνω στις σελίδες των βιβλίων τα δικά τους ταξίδια. Αντιμετώπισαν τους δικούς τους δαίμονες, υπέκυψαν στους δικούς τους πειρασμούς και είχαν το δικό τους τέλος. Κάποιοι γύρισαν στην Ιθάκη και πέθαναν ευτυχισμένοι στα βαθιά τους γεράματα, ενώ άλλοι δε γύρισαν ποτέ.

Ένας τέτοιος Οδυσσέας κάνει το δικό του ταξίδι στους στίχους των ποιημάτων της συλλογής «Ο Μικρός Οδυσσέας» του Γιώργου Δελιόπουλου. Ονομάζεται «μικρός» κυρίως από μετριοφροσύνη προς τον πρώτο, το μεγάλο Οδυσσέα, το γιο του Λαέρτη, που ο Όμηρος τον θέλησε να πολεμά στην Τροία. Ονομάζεται «μικρός» και γιατί νιώθει αγίνωτος ακόμη, άπειρος κι ασήμαντος μπρος στη μεγαλοσύνη του κόσμου που ανοίγεται στα μάτια του. Ακόμη κι αν επιστρέφει πίσω, κουβαλώντας τόσες γνώσεις κι εμπειρίες, νιώθει πως έχει ακόμη πολλά να μάθει. Το ταξίδι δε σταματάει ποτέ. Αυτή εξάλλου είναι η μόνη του Αλήθεια. Για τον εαυτό του, λοιπόν, θα παραμένει «μικρός» για πάντα ή τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί ότι σωθήκαν τα ταξίδια του.