Η άλλοτε κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία περνάει τις τελευταίες τραγικές μέρες της υπερχιλιόχρονης ιστορίας της. Ο οθωμανικός συρφετός παραμονεύει έξω απ' τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Ο Μανουήλ κι η Ισιδώρα στροβιλίζονται στη δίνη των συνταρακτικών γεγονότων αυτών των ημερών και μαζί με τους υπερασπιστές κι όλο τον πληθυσμό της Πόλης οδηγούνται σ' ένα φωτεινό ολοκαύτωμα. Με την άλωσή της στις 29 Μάη του 1453 οι σάλπιγγες σημαίνουν σιωπητήριο. Η χριστιανοσύνη γονατίζει. Ένας πολιτισμός σβήνει. Κι η ιστορία του κόσμου αλλάζει...

Ο συγγραφέας εδώ δανείζεται την ομολογία ενός προσώπου που έπλασε στη φαντασία του, ενός απλού μαχητή, του εκατόνταρχου Μανουήλ στην ακολουθία του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου για να εξιστορήσει με ιστορική συνείδηση και μυθιστορηματική προέκταση τα συνταρακτικά γεγονότα της ζοφερής εκείνης εποποιίας και ν' αγγίξει την ψυχή ενός λαού που του έλαχε η τραγική μοίρα να οδηγηθεί στο ολοκαύτωμα σαν εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες χίλιων και παραπάνω χρόνων της βυζαντινής αυτοκρατορίας και να ψάλλει με οδύνη τον επιτάφιο θρήνο της. Γιατί, η ιστορία δεν είναι μονάχα αριθμοί και βιτρίνα. Έχει βάθος και ουσία. Οι αριθμοί δε λένε και πολλά πράγματα. Κι ούτε τη φτιάχνουν μονάχα οι πρωταγωνιστές. Πίσω απ' τους αριθμούς κι απ' τις φωτεινές ή θλιβερές εικόνες των πρωταγωνιστών υπάρχουν οι απλοί μαχητές, υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που ζει και κινείται, πονάει ή χαίρεται, μάχεται, νικάει ή νικιέται, θριαμβολογεί ή συντρίβεται και που, συνήθως, δεν καταχωρείται στο ιστορικό λεξικό. Κι αυτός είναι, κυρίως, που δίνει χρώμα στην ουσία της ιστορίας.