...Ως εδώ ή ως αιδώ;
Ως εδώ (μπορεί και ως αιδώ) για τα όσα μέχρι τώρα έγραψα ή ως εδώ για τα όσα άντεξα;
Ως αιδώ (ή σωστότερα ως αιδώς) για τα όσα τόλμησα να κάνω ή για τα όσα έκανα;
Ως αιδώ για τα όσα δεν θέλησα να ανεχτώ ή για τα όσα χωρίς αιδώ θέλησα και ανέχτηκα;
Παλαιόθεν, πάντως, η ποίηση αποτελούσε την καταφυγή μου. Το μέσον που εξισορροπούσε την αντίφαση της κατά καιρούς καθημερινότητάς μου.
Από την εποχή που έγραφα «εφηβικά τετράδια» και συμπλήρωνα κάποιο «ερωτικό λεύκωμα», μέχρι που συνειδητοποίησα πως οι «σπονδές ασπονδύλων» ξορκίζουν τη χαμένη ραχοκοκαλιά μας, τις «μάταιες νίκες» και την καθ' έξιν κατάχρηση «αστόχων στόχων».
Στην ουσία όλα αυτά τα χρόνια επιδίωκα... «Να βρω την υπόσταση στο λόγο της χώρας μου. Να τον δω ολόγυμνο σαν που τον γέννησε η μάνα του. Να κάνω έρωτα στο άγιο σώμα και να πεθάνω μ' αυτή τη γλυκιά ηδονή εις τα χείλη...»
Η αλήθεια βέβαια είναι πως η δημοσιογραφία απορρόφησε πολλούς προσωπικούς κραδασμούς και αισθητικές ή άλλες αναζητήσεις.
Απότοκο των όσων διέσωσα αποτελούν τα όσα καταθέτω εδώ...