Για πολλές από τις μεταφράσεις τον Καρυωτάκη θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι τα ίδια τα πρωτότυπα ή και μια άλλη τους μορφή παραπλήσια πού προηγείται κάποτε της τελειωτικής.
Ο θαυμασμός μου γι' αυτές είναι τόσος, πού δεν διστάζω καθόλου να υποστηρίξω πως ο τίτλος του ποιητή θα του άνηκε χωρίς άλλο κι αν ακόμη δεν έγραφε δικά τον ποιήματα, μα περιοριζότανε σ' αυτές μόνο.
Τίμος Μαλάνος

Αν, οπωσδήποτε μελετήσωμε, έστω και επιπόλαια το έργο του, βλέπομε ότι την ποιητική του τέχνη τον εδίδαξαν κυρίως οι ξένοι. Οι Γάλλοι πρώτοι, οι ποιηταί της Αναγεννήσεως, οι προκλασικοί, από τον Francois Villon ως τον Mathurin Reigner, έπειτα οι μεταρωμαντικοί, οι συμβολισταί, από τον Jules Laforgue έως τον Laurent Tailhade, του οποίου η εξυπνότατη, φαίνεται σατιρική ποίησις μένει εντελώς άγνωστη στην Ελλάδα. Από τις πάμπολλες μεταφράσεις πού περιέχουν τα βιβλία του, κι οι οποίες άλλως τε είναι από τις άριστες ελληνικές μεταφράσεις, μεταφράσεις δημιουργικές, φαίνεται πόσον ο Καρυωτάκης εντρυφούσε στους ξένους ποιητάς και πόσο τους αφωμοίωνε.
Τέλος ’γρας

...αξίζει να πω δυο-τρία λόγια και για τις μεταφράσεις του Καρυωτάκη. Είναι όλες σχεδόν άψογες και μερικές αριστουργηματικές. Αισθάνεται κανείς ότι τις έκανε πραγματικός ποιητής και καλλιτέχνης, εντελώς κύριος των εκφραστικών του μέσων. Και αυτό είναι [ο] Καρυωτάκης. Με τη νέα του συλλογή, την καλύτερη απ' την εποχή που εξεδόθησαν «οι Νοσταλγίες» του Ουράνη, μπαίνει, όχι μόνον στην εντελώς πρώτη σειρά των ποιητών της γενεάς μας, αλλά και στην πρώτη σειρά όλων εν γένει των σύγχρονων ελλήνων ποιητών.
Κλέων Παράσχος