Ο Αριστείδης πέθανε με αναίδεια. Μια ζωή αντιμέτωπος με τη μικροψυχία μας, μας έδωσε τα πάντα -εκτός από επιείκεια- κι εμείς, με τη σειρά μας, του στερήσαμε τα πάντα, ίσως επειδή αναγνωρίζαμε την υπεροχή του, χωρίς βεβαίως να την ομολογούμε πουθενά. Η αγάπη και η αναγνώριση που στερήθηκε εδώ στο σπίτι του -ένα σπίτι ακατοίκητο-του προσφέρθηκαν πρόθυμα από αγνώστους στο νέο του περιβάλλον, αφού είναι πάντοτε άγνωστοι εκείνοι που μας ακούν.

Στα τέλη του '89, ένα καρδιακό επεισόδιο του δημιουργεί ανασφάλεια, του υπενθυμίζει ότι υπάρχουμε, κι ακόμα ότι μας χρωστάει απαντήσεις ανάλογες με τη μικρότητά μας. Δεν έχει χρόνο, έχει όμως τον τρόπο. (Η περιουσία του είναι υπεραρκετή για να κεντρίσει την απληστία οποιουδήποτε.) Ο Αριστείδης, συνεπής στις αρχές του -όχι απαραίτητα σε αρχές κοινά αποδεκτές-, καταστρώνει ένα σχέδιο νομότυπο, αναπάντεχο και σατανικό. Ύστερα συντάσσει τη διαθήκη του.

Ο θείος είναι φανερό ότι δεν μας εκτιμούσε. Συχνά μας έλεγε: «Σας υποπτεύομαι γιατί με δωρεάν προσκλήσεις στο χέρι, γίνεστε θεατρόφιλοι, κι όταν δεν σας αρκεί η δύναμή σας, δημοκράτες». Οι προσφορές του μας μετέτρεψαν σε δικαστές του εαυτού μας. Έπρεπε να αναθεωρήσουμε -αν θέλαμε να επωφεληθούμε- αξίες δεκαετιών. Αν όμως ήτανε οι προσφορές του θείου ανήθικες, γιατί δεν τις απορρίπταμε εξαρχής;

Τελικά, οι όποιες αποφάσεις μας θα επηρέαζαν ή όχι στο μέλλον τις μεταξύ μας σχέσεις; Ο μετά θάνατον Αριστείδης θα εισέπραττε κάποτε έστω λίγη απ' την αγάπη που τσιγκουνευτήκαμε; Και τι γίνεται, επιτέλους, με την ανηθικότητα που μας περιβάλλει, αλλά η δειλία και η ανεκτικότητά μας τη συντηρούν;

Ο Αριστείδης πέθανε με αναίδεια. Όμως θα έπρεπε να το είχαμε προβλέψει. Αφού το ξέραμε ότι ήτανε πάντοτε πολύ απαιτητικός για να χωρέσει σε μία μονάχα ζωή.