Ο γάλλος μυθιστοριογράφος και βιογράφος Ανρί Τρουαγιά (1911-2007), μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και βραβευμένος με το Goncourt, γεννήθηκε στη Μόσχα και υπήρξε βαθύς γνώστης της ρωσικής λογοτεχνίας και γλώσσας. Στην πρόσφατη αυτή βιογραφία του (2006), μιλάει για το όραμα ζωής και το έργο του Μπορίς Παστερνάκ (1890-1960).

Αυτός ο μείζων συγγραφέας της σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας, ποιητής, μεταφραστής και μυθιστοριογράφος, είχε μια μοίρα έξω από τα συνηθισμένα. Τη ζωή του διέτρεξαν οι ιστορικές ανακατατάξεις της εποχής του, αλλά και η παθιασμένη αφοσίωση σε εκ διαμέτρου αντίθετα αντικείμενα. Ο Τολστόι, ο Σκριάμπιν και ο Ρίλκε ήταν μεταξύ των δημιουργών που συναναστράφηκαν οι γονείς του ( ο πατέρας του ήταν ζωγράφος και η μητέρα του πιανίστα). Αφού εγκατέλειψε πρώτα τη μουσική και στη συνέχεια τη φιλοσοφία, ο Παστερνάκ ανακάλυψε ότι ήθελε να αφιερωθεί στη γραφή. Οι ποιητικές συλλογές του αποκαλύπτουν την πρωτοτυπία του ταλέντου του και εδραιώνουν τη φήμη του. Στο μεταξύ η ρωσική επανάσταση τον συγκλονίζει, σκέφτεται πως είναι η ύστατη ελπίδα της ανθρωπότητας. Στη δεκαετία του τριάντα μεταφράζει κυρίως ποιητές όπως ο Γκαίτε, ο Σαίξπηρ, ο Σέλεϋ, ο Κητς και ο Βερλαίν.

Το 1945 ο Παστερνάκ αρχίζει να γράφει τον Δόκτορα Ζιβάγκο. Με αυτό το εμβληματικό μυθιστόρημα που απαγορεύτηκε για καιρό στη Σοβιετική Ένωση και εκδόθηκε αρχικά στην Ιταλία, το 1957, θα πάρει ένα χρόνο μετά, το 1958, το βραβείο Νόμπελ που τον πίεσαν τότε να το αρνηθεί. Με τη βιογραφία αυτή, ο Ανρί Τρουαγιά αποκαθιστά, πέρα από τη συμβατική εικόνα, το οικουμενικό όραμα ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα φωτίζοντας τη διαδρομή του μέσα από τα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την εποχή του σε μια χώρα που βρίσκεται πάλι σήμερα στο επίκεντρο της επικαιρότητας.