Δεν κάθεται και κανένα γαμημένο λαχείο. Όχι πως παίζω συστηματικά αλλά να ρε φιλαράκο μου, «η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται». Αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα αλλά για τον καθένα που είχε την ατυχία να γεννηθεί κάτω από περίεργα, σκοτεινά και απρόβλεπτα άστρα.

Θα με ρωτήσεις τώρα φιλαράκο, τι θα έκανα με τα φράγκα αν το λαχείο καθότανε. Μμ... Εντάξει ρε φιλαράκο, θα σου απαντήσω. Θα άνοιγα ένα κλαμπάκι και θα το ονόμαζα «DA BLUES». Το DA είναι το «THE» των νέγρων του Mississippi, αυτών που γέννησαν αυτή τη μουσική, τη μουσική του blues. Και για να μπεις περισσότερο στο νόημα, σου λέω πως το blues είναι το «γαμώτο» του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου που κάποιοι μάγκες με πιο άσπρο χρώμα και πιο φωτεινό άστρο, τον βουτήξανε έτσι στα καλά καθούμενα, του βάλανε αλυσίδες, τον φέρανε σε μια αφιλόξενη γη βάζοντάς τον όχι μονάχα να μαζεύει μπαμπάκι και καπνό από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά και να συμπεριφέρεται σαν θεοσεβούμενος χριστιανός, να λειτουργεί δηλαδή σαν πρόβατο με κουδούνα, να ελπίζει στον «παράδεισο» και να φοβάται την «κόλαση».

Ο καταπιεσμένος όμως άνθρωπος αντιστάθηκε. Έγινε ότι ήθελε ο καταπιεστής του τη μέρα, αλλά τη νύχτα έφτιαξε τα blues για να ονειρεύεται τη μάνα γη, τις νεράιδες, τη Λευκοθέα, τα δέντρα, τις λίμνες και τα ποτάμια του κόσμου ολόκληρου...