Στο εντρύφημα τούτο επιχειρείται η χάραξη των ορίων της Ελευθερίας της Τέχνης έναντι του δικαιώματος της προσωπικότητας του ανθρώπου με θεώρηση της σχετικής συγκρούσεως ως διαφοράς προεχόντως του Αστικού Δικαίου. Η δημιουργία του πεδίου εντάσεως μεταξύ των δύο αυτών συνταγματικής τάξεως δικαιωμάτων οφείλεται κυρίως στην αναπόδραστη ανάγκη να αντλεί η Τέχνη το υλικό της από τα δρώμενα της κοινωνικής ζωής.

Η ελευθερία της καλλιτεχνικής δημιουργίας αντικρύζεται εδώ ενταγμένη βέβαια στη σύγχρονη φιλελεύθερη, κοσμική και πολυπολιτισμική έννομη τάξη, αλλ’ αναπόδραστα οριοθετημένη από το δραστικότερο ίσως αξιολογικό στοιχείο της τάξεως αυτής που είναι η προσωπικότητα του ανθρώπου, ένα συνταγματικό αγαθό (άρθρ. 5 § 1 του Συντ.) που και ρητά προστατεύεται στον δικό μας Αστικό Κώδικα (άρθρα 57-59) και ευρείας δογματικής επεξεργασίας στο πεδίο του Αστικού Δικαίου έχει τύχει. Και ο καλλιτέχνης, που δεν είναι βέβαια legibus solutus, από τη στιγμή που δείχνεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον κόσμο του ονείρου και της φαντασίας και να αναμετρηθεί με στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας, επικαλούμενος για τη νομιμοποίησή του σε τούτο την συνταγματική εγγύηση της Ελευθερίας της Τέχνης (άρθρ. 16 § 1 του Συντ.), θεωρείται εδώ υποκείμενος στον κοινωνικό έλεγχο, καθώς επιβάλλεται αναφορικά με κάθε φορέα νομικής εξουσίας.

Η μεθοδολογική προσέγγιση του ζητήματος, ελλείψει κάποιου έτοιμου εκ των προτέρων ρυθμιστικού προτύπου για την άρση μιας πιθανής συγκρούσεως των δύο αυτών έννομων αγαθών, προσλαμβάνει αναπόφευκτα τοπικόν προεχόντως χαρακτήρα. Προτείνεται έτσι στον δικαστή, που θα κληθεί να οριοθετήσει τις δύο αντιτιθέμενες εν προκειμένω σφαίρες συνταγματικής ελευθερίας με τη μέθοδο της in concreto σταθμίσεως, μια πλειάδα επανεφαρμόσιμων «τόπων» που συγχρόνως αποτελούν και κριτήρια «κινητά» με την έννοια του Wilburg, ώστε να διευκολυνθεί κατά το δυνατόν η σταθερή καθοδήγηση της σκέψεώς του, να καθίσταται δε ασφαλέστερα προβλεπτή και εξελέγξιμη η έκβαση της σχετικής διαδικασίας.