Επαναστατημένος, κατεδαφιστής του κατεστημένου σε περίοδο σταθερότητας, σ' εποχή όπου θριαμβεύει το βικτωριανό και συντηρητικό αστικό πνεύμα, εχθρός κάθε κομφορμισμού και συμβατικότητας, ο Μωπασάν ζει και χαίρεται μέσα στο πλαίσιο ζωής μιας κοινωνικής τάξης και ενός κόσμου που τον κατακρίνει και τον ειρωνεύεται αλλά που συγχρόνως τον ελκύει.

Σαν αντιστάθμισμα σ' αυτήν την νιχιλιστική νοοτροπία που οδηγεί σε αδιέξοδο, η αγάπη της τέχνης, το καταφύγιο της δημιουργίας, ο θαυμασμός προς τους μεγάλους τεχνίτες.
Σαν άλλο αντιστάθμισμα, η παράφορη αγάπη της ζωής και των ηδονών της - ο Μωπασάν βυθίζεται μες στις γήινες απολαύσεις όπως βυθίζεται στη λατρεία της θάλασσας, στα ποτάμια.

Το υγρό στοιχείο, η άσκηση του σώματος και η γυναίκα είναι οι τρεις κυριότερες πηγές απ' όπου ξεδιψάει τη δίψα που έχει της ζωής. Ενώ, όπως είπα, κρίνει, στηλιτεύει, διακωμωδεί, καταγγέλλει τα στραβά και τα άδικα.

Ωστόσο, διαβάζοντάς τον, δεν συναντούμε καμιά πρόθεση ή προοπτική αναμόρφωσης ή βελτίωσης των πραγμάτων, πουθενά δεν διακρίνεις πίστη στην ''πρόοδο'', πίστη που επικρατεί στο τέλος του 19ου αιώνα, που γίνεται σχεδόν θρησκεία, με τις εντυπωσιακές για τους ελεύθερους στοχαστές επιστημονικές ανακαλύψεις, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και με τα κοινωνικά κηρύγματα του σοσιαλισμού, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.