Η ευρωπαϊκή αστυνομική συνεργασία και γενικότερα τα θέματα εσωτερικής ασφάλειας των κρατών μελών και της Ένωσης γενικά, αποτελούν αντικείμενα γύρω από τα οποία η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση φαίνεται να «κινείται».

Την ώθηση έδωσαν αναμφισβήτητα τα τρομοκρατικά χτυπήματα που έλαβαν χώρα και στην Ευρώπη, χτυπήματα που έκαμψαν την αρχική διστακτικότητα των κρατών μελών και τα ανάγκασαν να επιταχύνουν τη λήψη μέτρων σε ενωσιακό επίπεδο.

Τα θέματα αυτά όμως αγγίζουν άμεσα την εθνική κυριαρχία, τον εθνικό εγωισμό και δυσχερώς θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο ευρωπαϊκό τραπέζι. Εκόντα, άκοντα παρά ταύτα- τα κράτη μέλη ανέλαβαν τη συγκεκριμένη συνεργασία.

Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η ανάδειξη του παραχθέντος έργου, η κριτική των ρυθμίσεων που επιλέχτηκαν τόσο από άποψη de lege lata όσο και de lege ferenda, η συζήτηση των προοπτικών του Χώρου της Ασφάλειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Βέβαιο είναι πάντως ότι ως προς τα εν λόγω θέματα βρισκόμαστε ήδη σε ένα κομβικό σημείο. Η δημιουργία του Χώρου της Ασφάλειας ωθεί σε δυσανεξία το Χώρο της Ελευθερίας. Η δίωξη του εγκλήματος προϋποθέτει «πληροφορία» και η συλλογή της πληροφορίας προϋποθέτει τράπεζες πληροφοριών, όπου θα αποθηκεύονται και θα επεξεργάζονται οι πληροφορίες. Μια τέτοια αρχειοθέτηση όμως αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τις ατομικές ελευθερίες, για την προστασία προσωπικών δεδομένων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ενώπιον μιας πρόκλησης: να βρει τη χρυσή τομή, την άριστη ισορροπία, σεβόμενη πλήρως τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες -για τα οποία μπορεί να σεμνύνεται- αλλά να παράσχει ταυτόχρονα ικανοποιητική ασφάλεια στους πολίτες της. Είναι προφανές, ότι η δημοκρατία βιώνεται μόνο μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον.