Το έργο του Andre Green συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο σημαντικών κειμένων της σύγχρονης ψυχανάλυσης. Είναι από τα έργα που παρέχουν στον σύγχρονο αναλυτή τη δυνατότητα να αναπτύξει όσο το δυνατόν καλύτερα την αιχμή της φροϋδικής θεωρίας και να έρθει αντιμέτωπος με τις τεχνικές δυσκολίες που ενέχουν οι ακραίες καταστάσεις. Καταφέρνει να ενσωματώσει, στους κόλπους μιας αυστηρής μεταψυχολογίας, τις σημαντικότερες μεταφροϋδικές συνεισφορές της Melanie Klein, του Bion και της γαλλικής ψυχανάλυσης σε όλο της το φάσμα, συμπεριλαμβανομένων των πιο γόνιμων στοιχείων της συνεισφοράς του Lacan.

Πρόκειται για ένα έργο σημαντικό λόγω του όγκου των δημοσιεύσεων του, τα οποία εκτείνονται από την καθημερινή ψυχαναλυτική κλινική μέχρι τα σαιξπηρικά κείμενα. Μετά από σύντομη βιογραφική μελέτη που διαφωτίζει το θέμα της στράτευσης του Andre Green μέσα στο ψυχαναλυτικό κίνημα, διακρίνονται οι βασικότεροι άξονες του έργου του: από το ''ζωντανό λόγο'' στην κλινική του κενού και στη θεωρία του αρνητικού, από τη μητέρα σο όλες της τις καταστάσεις, φαλλική, μαύρη μητέρα ή ''νεκρή μητέρα'', στην έννοια της τριτότητας και στην εφαρμοσμένη ψυχανάλυση.

Η πορεία του ως κλινικού και ως θεωρητικού αναπτύσσεται παράλληλα με την πορεία του ως αναλυτή των πολιτισμικών φαινομένων. Τέλος, η μαχητική πνοή πολλών γραπτών του σκειαγραφεί τη θέση που ο Andre Green πήρε στις ανοιχτές αντιπαραθέσεις με τους αναλυτές παιδιών και τους υπέρμαχους των νευοεπιστημών ή του λακανισμού.